Het begin

De eerste avonturen van de Familie in Congo

De heenreis

Woensdag 30 maart om 4 uur ‘s ochtends gaat de wekker. Ons avontuur in Congo gaat beginnen. Om 5 uur zitten we allemaal, met 18 tassen en 2 kinderbedjes, in de taxibus. Mama en Mirjam gaan met ons mee en zo rijden we in kleine colonne naar Schiphol. We zijn ruim op tijd, alles gaat lekker voorspoedig. Totdat we bij de KLM incheckbalie arriveren. Daar zit helaas niet onze grote vriendin Trude Beemster (ter info; een Gooise KLM stewardess op leeftijd die ons zoheerlijk heeft opgevangen nadat we van de vlucht waren verstoten op weg naar St Maarten) maar een veel jongere, hoogblonde troela die duidelijk met het verkeerde been uit bed is gestapt. Allereerst kloppen de tickets niet, maar dat is snel verholpen. Vervolgens zijn enkele tassen ietwat te zwaar en van dingen een beetje door de vingers zien omdat je voor drie jaar naar Afrika gaat verhuizen met 4 kinderen, daar heeft onze vriendelijke vriendin nog nooit van gehoord.

Gelukkig zit er naast haar een wat vriendelijker exemplaar en zo halen we nog net onze vlucht. Geen emotioneel afscheid van mama en Mir bij de douane, geen lekkere creametjes en andere onmisbare spullen voor Hanna, maar rennen voor je leven om de vlucht naar Parijs te halen. In Parijs nog even doorrennen vanwege een vrij krappe aansluiting, maar goed, dan zit je ook heerlijk met z’n zessen in de Businessclass op weg naar Brazzaville. Dat heerlijk genieten is helaas van korte duur want met 4 van die relmuizen tussen allemaal stuurs kijkende zakenlieden, maakt het ontspannen genieten niet bepaald makkelijk. Splinther en Soete hebben gelukkig wel erg genoten. Menigmaal hoorde ik ze tegen elkaar zeggen; “wat een luxe vliegtuig he!” Dat deze luxe waarschijnlijk van eenmalige aard is heb ik maar achterwege gelaten. Na een voor ons vrij barre, maar verder goede vlucht arriveren we om half 6 plaatselijke tijd (het is daar 1 uur vroeger) in Brazzaville. Daar staat iemand van de brouwerij ons op te wachten die duidelijk wat in de melk te brokkelen heeft(na 5 dagen al blijkt dat dit de enige manier is om uberhaupt ook maar een deur te openen; ‘iets in de melk te brokkelen hebben’) bij de douane, want in no time staat we buiten. Met onze 18 koffers en 2 kinderbedjes!!

Ons tijdelijke huis ligt vlak bij het vliegveld en 10 minuten later zitten we, tussen onze 18 tassen en 2 kinderbedjes, een beetje wezenloos om ons heen te kijken. Hier zijn we dan! Hier begint het dan! Hier gaan we dan!

De eerste dagen in Brazzaville

Donderdag gaat Ties ’s ochtends gewoon naar zijn werk! “Dat wist je toch!!” En dus zit ik met 4 kinderen tussen inmiddels 16 tassen. “Mam, wat gaan we doen? Is hier ook een zwembad? Ik heb het zo warm?”

Adem in, adem uit! Alle begin is moeilijk.

Gelukkig is daar wel onze Leontien, la femme de menage, en nu ook even reddende engel. Zij weet waar je bananen, brood en andere eerste levensbehoeften kunt krijgen en zo komen we de ochtend prima door. ’s Middags met Splinther en Soete naar de Casino, je weet wel die ze in Frankrijk ook hebben, maar dan anders…

Splinther: “ mama, het ruikt hier zo gek, niet zoals bij de Albert Heijn”.

’s Avonds zitten we met z’n allen om 6 uur aan de dis en eten Spagetti Bolognese

Vrijdag met Splinther en Soete lekker zwemmen bij een hotel terwijl de kleine mannen in hun bedjes liggen en Leontien de wacht houdt.Verder nog een poging gedaan om van die 16 koffers af te komen, maar dat is nog best een klus.

Zaterdag met Leontien en Soete boodschappen doen. Leontien wijst me de goede slager, de markt voor groente en fruit, de farmacie voor tabletten om je water te ontsmetten, maar bovenal leert ze me de goede prijs te betalen. Het gaat hier allemaal al met duizenden tegelijk en voor je het weet ben je op een warme zaterdagmiddag 100.000 cfa armer. (omgerekend circa 150 euro) Het is dan wel Afrika, maar zeker niet goedkoper dan in Nederland. Na de boodschappen gaan we met z’n allen naar de tennisclub. De enige club die Brazzaville rijk is en je moet dus ook zorgen dat je daar lid wordt. Dit gaat echter niet zomaar. Handtekeningen verzamelen, lobbyen, ballotage. En ik dacht dat we daar vanaf waren. Maar goed, voor een astronomisch bedrag mogen we voor een maand lid worden en krijgen zo dus nog even de tijd om die handtekeningen te regelen.

De kinderen genieten en leven in een soort van vakantieroes. Dat ze maandag voor het eerst naar de Franse school gaan, daar denken we nog even niet aan.

Zondag is een echte feestdag. Vroeg in de ochtend rijden we richting het noorden waar we even buiten Brazzaville met een pirok (letterlijk een uitgeholde boomstam) naar een zandbank in de rivier worden gebracht. In die uitgeholde boomstam staan plastic stoeltjes achter elkaar en daarin ligt een zwemvest. Dit zwemvest is zo groot dat er een hele familie in past en alle ritsen zijn kapot, maar dat mag de pret niet drukken. We hangen de hele dag onder een rieten dakje, zwemmen in de rivier en eten bladeren van de maniok. Klinkt heel idyllisch, maar geef mijn blaadje maar aan fikkie. ’s Avonds liggen we allemaal uitgeput en verbrand, maar tevreden in ons bedje