Pasen

Een bewogen weekend

Het Paasweekend kwam er aan en dus werden er plannen gemaakt hoe, waar en met wie er eieren zouden worden verstopt en wederom gevonden. Het zou een weekend Matti worden. Een heel mooi stukje land aan een stromend riviertje een uur buiten Brazzaville. met 8 gezinnen hadden we het plan gevat om daar te gaan kamperen, bbq-en, zwemmen en natuurlijk eieren te verstoppen. Alles was in kannen en kruiken, verdeeld, afgesproken en geregeld. Op zaterdagmorgen, voor vertrek, zouden we 100 plastic eieren vullen met snoep. Chocola is hier onbegonnen werk. Binnen 5 minuten hangt je chocolade paasei gesmolten in de boom. Vlak voor aanvang van deze klus begonnen er sms-jes binnen te komen dat de Franse ambassade een bericht had gestuurd waarin zij iedereen afraadde om in het paasweken richting noorden (richting Matti) te gaan. Er zouden daar (gewapende) overvallen plaats hebben gevonden. Wat te doen met dit bericht?? Sinds de ontploffing op 4 maart j.l. zend de Franse Ambassade aan de lopende band berichten rond met allerhande 'adviezen'. Daar zaten we dus met onze 100 gevulde plastic eieren. Het 'kamp' was direct in tweeën gesplitst. Een groep die niet meer wilde gaan kamperen en jammerden dat Brazzaville was veranderd en nooit meer hetzelfde zou worden. De andere groep die vond dat het wat 'onrustig' was op dit moment. Ik bevond me in de tweede. Noem het naïef, maar ik ben gewoon niet zo snel bang en overal gebeurt wel iets. De heer des huizes bedacht de hysterie nog even te voeden en had de directeur van SCAB (de grootste beveiligingsclub uit Brazza) uitgenodigd. Deze beste man deed er nog een schepje bovenop en zo was de hysterie compleet. Come on guys! Angst is de mans broodwinning. Gelukkig dachten Trish en Erica er ook zo over en dus hebben we onze biezen gepakt en zijn naar Trish en Paul gegaan om ons kampeerplan, onder het genot van enkele Ngok's verder uit te werken. Helemaal onaangedaan waren wij toch ook niet door dit bericht en dus besloten we om niet helemaal naar Matti, maar iets dichter bij, op Ile Feignand te gaan kamperen. Zondagochtend nog wel eerst met de andere 8 gezinnen eieren gezocht bij iemand in de tuin, maar zodra de buit binnen was zijn we in onze volgeladen auto's gestapt en naar Ile Feignand gereden. Wat een goed plan was dat zeg!!!

Kamperen in gezelschap van 1000 muggen

Net buiten Brazzaville hebben we de piroque (uitgeholde boomstam) genomen en ons laten afzetten op het kleine zandeiland Ile Feignand. De piroque moest twee keer op en neer om alles naar de overkant te brengen want of je nu 1 nacht of een week gaat kamperen, je hebt ongeveer evenveel spullen nodig. Snel voordat het donker werd hebben we ons kampement opgezet om vervolgens de bbq te ontsteken en een groot kampvuur te bouwen. Wat een feest!! Aan de rivier lekker in het vuur staren in gezelschap van twee heel gezellige families. Kinderen rond het vuur met marshmallows. De nacht was wat zwaar met echt oneindig veel muggen en bloedhete tentjes, maar het mocht de pret allemaal niet drukken. De volgende ochtend zaten we allemaal rond 6 uur weer aan de waterrand. Beetje zwaar hoofd van de avond ervoor, maar een duik in de rivier maakt veel goed. Maandag heerlijk rondgehangen en poker gespeeld. Een van de families is Amerikaans en zij zijn fanatieke pokerspelers. Paul heeft z'n halve studie bij elkaar gespeeld met poker, zegt hij. Het blijft een Amerikaan hè en die zijn niet echt vies van een beetje overdrijven, maar het is een mooi verhaal.

Vlak voor het donker werd hebben we de piroques weer ingeladen om ons richting huis te begeven. Dit duurde nog even iets langer dan gepland omdat de Braziliaanse familie vast kwam te zitten tijdens het ritje omhoog, maar uiteindelijk lag iedereen 's avonds gelukkig en enigszins uitgeput weer in z'n eigen bedje

de wederopstanding van Hanna's keuken

Cours de cuisine

Hanna's keuken is weer tot leven geroepen en omgedoopt tot Hanna's cuisine. Eigenlijk was ik toch niet helemaal tevreden met het fulltime moederschap. Niets ten nadele van mijn kinderen, maar het rolt zo maar door. Of het nou weekend is of door de week. Je houdt je voornamelijk bezig met het voeden van vier hongerige buikjes, heen en weer rijden naar allerhande clubjes en vrienden of vriendinnen, huiswerk maken en een potje memory of Monopolie op z'n tijd. Mijn Amerikaanse vriendin Trish kwam met het idee. Zij vertelde dat haar menagere zo ongeveer drie verschillende gerechten kan maken en dat ze daar wel een beetje klaar mee was. Of ik haar niet wat nieuwe dingen kon leren. En zo ontstond daar Hanna's Cuisine. Want als Trish deze klacht heeft dan zullen er vast ook nog wel anderen zijn. Dus...een mooie flyer gemaakt en deze uitgedeeld op school en de tennisclub. Ik vond het best spannend hoe er op gereageerd zou worden. Trish kon het dan wel een briljant plan vinden, maar die Fransen....en aangezien zo'n 70% van de expats hier Frans is moest ik het toch ook wel een beetje van hen hebben. Maar, ik moet zeggen, ik heb ze onderschat. Ze halen dan wel graag hun neus op voor alles wat een beetje afwijkt, maar in dit geval was echt iedereen laaiend enthousiast. Ik was eigenlijk wel een beetje de 'talk of the town'. Binnen een dag zat mijn eerste cursus al vol en mijn direct opgestarte tweede was ook snel gevuld. Inmiddels is er een wachtlijst voor een nieuwe cursus en reserveert iedereen een plaats voor de vervolgcursus. Ik heb nu dus twee ochtenden in de week mijn cours de cuisine en een avond 'La Soiree Gastronomique'. De avond is voor de expatsdames zelf. We koken dan met z'n allen een voor-, hoofd- en nagerecht en gaan daarna gezellig aan tafel om het allemaal te proeven, glaasje wijn erbij en beetje kletsen. Drie keer in de week is ook wel zo'n beetje het maximum want de meeste tijd gaat zitten in het opsporen van ingrediënten en als ik deze niet kan vinden het bijstellen van het menu. verder moeten alle recepten in het Frans worden vertaald en dat is ook weer even andere koek. Maar het is alle moeite meer dan waard want ik vind het echt heerlijk om 's ochtends wakker te worden en iets van druk te voelen omdat er dingen gedaan moeten worden en de vrijdagmiddag krijgt ook weer een andere dimensie, weekend!!! De mensen die de cursus volgen zijn ook allemaal zo blij en serieus. Het is voor hen een echte kans. Geld voor kookboeken of tijdschriften hebben ze niet en thuis hebben ze niet echt gelegenheid om dingen uit te proberen bij gebrek aan bijvoorbeeld een oven en andere materialen. Verder zijn ze natuurlijk niet echt thuis in de Europese keuken en hun eigen Congolese keuken is niet echt om over naar huis te schrijven. Ik ben altijd een voorstander van nieuwe dingen, maar na drie keer Maniok en Sakesake geloof je dat wel. Deze week staat er vis op het menu. Ik ga dus zo even bellen naar de Poissonerie of er verse 'filet de Bar' is want anders moet het menu worden bijgesteld. Verder gaan we zelf een brood bakken en als toetje maken we citroentaart. De recepten moeten nog vertaald worden en morgen om half 10 staat mijn groep weer op de stoep. Aan de slag...