Eind februari schreef ik nog dat er nooit iets gebeurde in Brazzaville. Sinds die tijd hebben we de ontploffing gehad die het wereldnieuws haalde en heb ik zelf ook een enerverende ervaring achter de rug. Op een donderdagochtend, inmiddels een maand geleden, werd ik wakker met wat kramp in mijn buik. Gaat zo wel over dacht ik toen nog. Vrolijk begon ik met mama aan de 'cours de couture' voor de vriendinnen van Soete. Dat is zo iets als dat vier meisjes een stukje stof meenemen. Dit vervolgens in stroken knippen, gaan spelen en wachten tot het rokje klaar is. Maar goed, het idee was leuk..... Gedurende de ochtend ging ik steeds krommer lopen omdat die kramp helaas niet over ging, maar erger werd. Na de lunch liep ik ongeveer 90 graden en dus zei mijn moeder: " misschien moet je even gaan liggen". Zo gezegd, zo gedaan, maar beter werd het niet. Zelfs zo erg dat mijn moeder in halve paniek Ties belde en zei dat hij thuis moest komen, en wel direct... en met een dokter.... Toen ging het snel. Binnen een uur lag ik onder een echoapparaat en werd er een ontstoken blindedarm geconstateerd. Op zich een nogal onschuldige aandoening, maar niet als je in Brazzaville woont. Ik lag er echt helemaal vanaf en hoorde in de verte, Kinshasa...grenzen dicht, geen visum, vliegtuig. Militair hospitaal Brazzaville. Dat laatste werd het dus omdat al het andere niet meer te realiseren was op korte termijn en dat de termijn kort was was me wel duidelijk. Zelden zoveel pijn gehad. Alsof je in een voortdurende barenswee verkeerd. Dus van het echo-hutje naar het ziekenhuis. Daar moest ik gaan liggen op een onderzoekstafel met een heel smerig lakentje erover. Toch frappant welke dingen je nog signaleert terwijl je tot bijna niets meer in staat bent. Maar goed, op dat smerige lakentje werd inderdaad bevestigd dat het een acute blindedarmontsteking betrof. Lopen mocht niet meer en dus werd ik in een rolstoel, zonder banden, geduwd en over een onverharde weg naar het operatiegedeelte van het ziekenhuis gereden. Als ze me hadden gevraagd om dit stukje in hink-stap-sprong af te leggen dan had dat denk ik nog aangenamer gevoeld dat dit. Aangekomen bij het operatiegedeelte moest ik afscheid nemen van Ties en werd ik een totaal verlaten gang ingereden. Na enkele minuten kwam er een verpleegkundige die me vroeg mijn sieraden af te doen. Dat deed ik braaf en de verpleegkundige verdween met mijn trouwring, horloge en oorbellen. Kon me zijn gezicht direct al niet meer herinneren en vroeg me dus af of ik dit alles weer terug zou zien (kan jullie verklappen dat ik inmiddels alles weer terug heb). Na weer enkele minuten kwam er een andere verpleegkundige die me vroeg al mijn kleren uit te doen. Ook dit deed ik braaf en de verpleegkundige verdween met een stapeltje kleren. Stel je even voor. Ik zit daar dus, in een rolstoel, zonder banden, poedelnaakt, in een totaal verlaten ziekenhuishal, met een ontstoken blindedarm. Zie je het voor je? Ik moet er nu ook heel hard om lachen...
Na weer enkele minuten werd ik dan eindelijk de operatiekamer ingereden. Alhoewel, ik kwam er pas achter dat het de operatiekamer was toen ze deze daartoe hadden omgebouwd. Er stonden inmiddels 6 mensen om me heen, maar er waren nog geen steriele spullen. Even wachten dus. Ah, daar kwam een doosje waar ooit schoonmaakmiddelen in hadden gezetten en er kwamen zowaar wat handschoenen, mutjes en dergelijke uit. Ondertussen lag ik nog steeds poedelnaakt op een heel dun plankje waar ik bijna vanaf viel omdat ik zo aan het trillen was van de kou. Er werden wat apparaten naar binnen en weer naar buiten gereden omdat ze het niet deden, de operatielamp moest even goed gericht worden omdat de helft van de lampen het maar deed en toen begon de ruggeprik. 5 keer hebben ze geprikt en halverwege de operatie hebben ze er toch nog maar wat narcose bij gedaan omdat ik bleef kermen van de pijn. Ik kan echt nog eindeloos doorgaan met alle avonturen op de operatietafel, maar laat ik het er maar bij houden dat ik anderhalf uur later, met een 'jaap' zo groot als een keizersnee, onder een papieren lakentje naar de V.I.P kamer van het ziekenhuis werd gereden waar ik gelukkig de bezorgde hoofden van Ties en mijn moeder ontwaarde. Vier dagen mocht ik in deze VIP kamer blijven, met een hele grote badkamer, maar zonder stromend water. Onder mijn eigen lakentjes want meer dan een operatielakentje verstrekken ze daar niet. Met echt een batterij aan medicijnen want daar zijn ze dan wel weer dol op. Nou was mijn blindedarm ook al deels geperforeerd dus helemaal overbodig waren al die medicijnen niet. Maar goed je kunt je voorstellen dat ik als een kind zo blij was dat ik na vier nachten naar huis mocht. Mijn allereerste ervaring in een ziekenhuis en dan meteen deze....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten