De Seychellen

Ieder nadeel heeft z'n voordeel

Als het in Brazzaville met bakken uit de lucht valt dan is het tijd voor een verhaaltje over de zonnige Seychellen. Ieder voordeel heeft z'n nadeel, en andersom. en het voordeel van het nadeel dat je in het 'putje' van Afrika woont en werkt is dat werkgever H. voorziet in een ruim reisbudget zodat je het 'putje' af en toe kan verlaten om, dan wel in je thuisland, dan wel op een andere door jou uit te kiezen bestemming, je hart op kan gaan halen en weer even kan proeven van een 'stukje luxe'. en zo togen wij in de Herfstvakantie naar de Seychellen. Een kleine eilandengroep ten oosten van Afrika boven Madagaskar. Via Nairobi kwamen wij aan op Mahe, het hoofdeiland van de Seychellen. En ook daar kwam het met bakken uit de lucht... Pieter hadden we thuisgelaten want met hem op een boot is net een stapje te ver. Deze beslissing neemt bij mij altijd wel een stuk voorpret weg, maar aan de andere kant prijs ik mij gelukkig dat we hier een superlief gezin tot onze vrienden mogen rekenen die hem graag een weekje in huis nemen. Samen met de oppas neemt hij daar zijn intrek en dat gaat heel goed. Iedereen gelukkig!

  In Victoria, de hoofdstad van Mahe, alle inkopen gedaan voor de hele week. Hier is ieder aftands klein winkeltje een juweliertje. Echt alles kost een vermogen! Nadat Ties en ik 10 keer over over ons hart hadden gestreken voor de kinderen een pot Nutella gekocht met een gouden randje. Het is tenslotte vakantie en ook met dat 'stukje luxe' weten de kinderen wel raad. Gaius moest en zou hem dragen. 'ik ben twee en ik zeg nee en ik kan de hele wereld aan'. Heel goed vasthouden he! We zijn de winkel nog niet uit en ja hoor, je voelt 'm al aankomen. Bam...daar ging ons smeerbare goud. Niet getreurd, nieuwe       pot gekocht en op naar de boot want het was nu echt tijd om te vertrekken. Een uur later was de boot ingericht en klaar voor vertrek. De trossen gingen los en zo voeren wij de azuurblauwe zee op. Echt fantastisch. Overal waar je kijkt zie je witte stranden met palmbomen en daarachter enorme rotspartijen.

Naast het hoofdeiland Mahe bestaan de Seychellen uit nog een aantal kleine eilandjes die namen hebben als 'Les Soeurs', 'Cousin et Cousine', 'Ile Coco' en 'Curieuse'. Langs al die eilandjes heeft ons bootje gevaren. Helaas wel wat vaak met de motor aan want de wind liet ons een beetje in de steek. We hebben nog een ochtend gefietst op 'La Digue'. Langs de weg verse vruchtensap gedronken en wederom gezwommen in een baai die met de boot niet bereikbaar is. we hebben gesnorkeld en zeeschildpadden gezien, Een dolfijn naast onze boot gehad en landschildpadden geaaid op een klein eiland waar alleen maar schildpadden leven. IJskoude biertjes gedronken op spierwitte stranden, heel veel pesten en Uno gespeeld en een heel leuk Nederlands gezin ontmoet die gewoon op de Seychellen wonen!! In Brazzaville zijn wij het enige Nederlandse gezin en dan ben je op de Seychellen en dan loop je ze tegen het lijf. Kinderen in dezelfde leeftijd dus iedereen helemaal gelukkig!!! Je kan wel zeggen dat we ons hart hebben opgehaald. We kunnen er weer even tegen.

Nog even terugkomend op het begin. Ik bedacht me laatst dat ik eigenlijk op dit moment heel gelukkig ben in dit 'putje' van Afrika. We hebben een leuke groep nieuwe 'vrienden', de kinderen zijn happy en vooral met Pieter gaat het heel goed hier. Hij is enorm in zijn element, maakt echt stappen in zijn ontwikkeling en door al die hulp in huis hebben we heel veel vrijheid en kunnen we redelijk als een 'normaal' gezin functioneren. wat je dan ook maar onder 'normaal' verstaat. En overigens met de huidige crisis in Europa is dat 'stukje luxe' wat we hier af en toe moeten ontberen daar ook niet meer wat het geweest is.  

Soete's verjaardagsfeest

Koken met 18 kinderen

Soete is 7 jaar geworden en daar hoort natuurlijk een kinderfeestje bij. Twee weken van te voren begon Soete al met de lijst van genodigden en werd er een plan bedacht. De lijst van genodigden baarde me wat zorgen. In mijn achterhoofd had ik nog steeds die stelregel die ik ooit in een of ander verantwoord blaadje had gelezen: "om het voor je kind en jezelf leuk en overzichtelijk te houden nodig dan zoveel kinderen uit als de leeftijd van de jarige + 1!" Zoals het er nu uitzag werd het meer dan het dubbele. Op zo'n moment krijg ik toch een beetje een schuldgevoel. Dan denk ik wij hebben die kinderen meegenomen naar dit land hier ver vandaan. Ze heeft allemaal nieuwe vrienden moeten maken, in een andere taal en nu heeft ze dan 16 'nieuwe vrienden', dan ga ik toch niet zeggen dat ze de helft er maar weer af moet strepen. Dus nodig ze allemaal maar uit. Het plan was om te gaan koken met alle kids. Lekkere hapjes maken die we dan met de ouders aan het eind zouden proeven. Natuurlijk onder het genot van een lekker drankje. Zo konden papa en mama ook hun 'vriendenkring' weer wat uitbreiden. Om het allemaal nog wat echter te laten lijken had ik bedacht om voor iedereen een schort te maken die ze dan aan het einde mee naar huis mochten nemen. Dit in plaats van de tas met snoep waar de kinderen hier meestal van een feestje mee terugkeren. Dus stofjes gekocht, leuke bandjes om het allemaal mee af te biezen. Ik zag het helemaal zitten op mijn nieuwe naaimachine. Maar ik moest ook nog een jurk maken voor de Kermesse en een rok voor het Spectacle en ik had beloofd een Tafellaken en servetten voor het afscheidsfeest van Erica (een van onze vrienden) te maken. Het was toch allemaal wat veel voor een beginneling en dus zat ik drie dagen voor Soete's feest om 12 uur 's nachts achter mijn naaimachine me af te vragen hoe ik in hemelsnaam die 18 schorten op tijd af zou krijgen. De stress van een niet werkende moeder. Opeens bedacht ik me dat hier op iedere straathoek een hutje staat met een handmatige Singer en het opschrift "Haute Couture' en dus begaf ik me de volgende dag met al mijn stofjes en bandjes en een voorbeeld naar een van die hutjes om voor 6 euro de overige 15 schortjes te laten maken. "de kracht van een goede manager...delegeren!" Nu hoefde ik mij alleen nog maar te concentreren op de taart en de ingrediënten voor de hapjes. Ook qua taart heb ik me er dit jaar makkelijk vanaf gemaakt. Er zit hier in Brazzaville een goeie bakker die van die echte Franse taartjes verkoopt. 18 met vanille gevulde eclairs gekocht, hop paar kaarsjes, gezellig schaaltje en Voilà! De kinderen waren laaiend enthousiast over het kookplan. Er zaten drie mannen bij de genodigden en die gingen met Ties de bar maken terwijl de dames zich in de keuken terugtrokken. Wat zijn we toch heerlijk geëmancipeerd! Het resultaat mocht er zijn. Een prachtige bar, met een afdak, volgens Splinther absoluut noodzakelijk en uit de keuken kwamen prachtige kleine quiches, mini pizza's in de meest bijzondere vormen, waarom moet een pizza eigenlijk rond zijn, 'pigs in a blanket' (knakworstjes met een deegje erom) augurkjes in salami gerold en good old quacemole (de avocado's vallen hier nog steeds van de bomen) met tortilla chips. De bar deed die avond goede zaken. Af en toe was de bar even gesloten want dat zaten de mannen op de trampoline. De flesjes Cola en Fanta waren razendsnel uitverkocht. Die krijg je tenslotte niet elke dag en het personeel moet ook goed voor zichzelf zorgen. En Soete...die heeft genoten, al heb ik die dag toch nog enkele malen aan die stelregel gedacht. Het is toch moeilijk als je je aandacht moet verdelen over zo'n hele kluwe vrienden. Die verantwoorde boekjes zijn echt zo gek nog niet. 

Brazzaville, hoezo saai?!

Een nieuwe ervaring
Eind februari schreef ik nog dat er nooit iets gebeurde in Brazzaville. Sinds die tijd hebben we de ontploffing gehad die het wereldnieuws haalde en heb ik zelf ook een enerverende ervaring achter de rug. Op een donderdagochtend, inmiddels een maand geleden, werd ik wakker met wat kramp in mijn buik. Gaat zo wel over dacht ik toen nog. Vrolijk begon ik met mama aan de 'cours de couture' voor de vriendinnen van Soete. Dat is zo iets als dat vier meisjes een stukje stof meenemen. Dit vervolgens in stroken knippen, gaan spelen en wachten tot het rokje klaar is. Maar goed, het idee was leuk..... Gedurende de ochtend ging ik steeds krommer lopen omdat die kramp helaas niet over ging, maar erger werd. Na de lunch liep ik ongeveer 90 graden en dus zei mijn moeder: " misschien moet je even gaan liggen". Zo gezegd, zo gedaan, maar beter werd het niet. Zelfs zo erg dat mijn moeder in halve paniek Ties belde en zei dat hij thuis moest komen, en wel direct... en met een dokter.... Toen ging het snel. Binnen een uur lag ik onder een echoapparaat en werd er een ontstoken blindedarm geconstateerd. Op zich een nogal onschuldige aandoening, maar niet als je in Brazzaville woont. Ik lag er echt helemaal vanaf en hoorde in de verte, Kinshasa...grenzen dicht, geen visum, vliegtuig. Militair hospitaal Brazzaville. Dat laatste werd het dus omdat al het andere niet meer te realiseren was op korte termijn en dat de termijn kort was was me wel duidelijk. Zelden zoveel pijn gehad. Alsof je in een voortdurende barenswee verkeerd. Dus van het echo-hutje naar het ziekenhuis. Daar moest ik gaan liggen op een onderzoekstafel met een heel smerig lakentje erover. Toch frappant welke dingen je nog signaleert terwijl je tot bijna niets meer in staat bent. Maar goed, op dat smerige lakentje werd inderdaad bevestigd dat het een acute blindedarmontsteking betrof. Lopen mocht niet meer en dus werd ik in een rolstoel, zonder banden, geduwd en over een onverharde weg naar het operatiegedeelte van het ziekenhuis gereden. Als ze me hadden gevraagd om dit stukje in hink-stap-sprong af te leggen dan had dat denk ik nog aangenamer gevoeld dat dit. Aangekomen bij het operatiegedeelte moest ik afscheid nemen van Ties en werd ik een totaal verlaten gang ingereden. Na enkele minuten kwam er een verpleegkundige die me vroeg mijn sieraden af te doen. Dat deed ik braaf en de verpleegkundige verdween met mijn trouwring, horloge en oorbellen. Kon me zijn gezicht direct al niet meer herinneren en vroeg me dus af of ik dit alles weer terug zou zien (kan jullie verklappen dat ik inmiddels alles weer terug heb). Na weer enkele minuten kwam er een andere verpleegkundige die me vroeg al mijn kleren uit te doen. Ook dit deed ik braaf en de verpleegkundige verdween met een stapeltje kleren. Stel je even voor. Ik zit daar dus, in een rolstoel, zonder banden, poedelnaakt, in een totaal verlaten ziekenhuishal, met een ontstoken blindedarm. Zie je het voor je? Ik moet er nu ook heel hard om lachen...
Na weer enkele minuten werd ik dan eindelijk de operatiekamer ingereden. Alhoewel, ik kwam er pas achter dat het de operatiekamer was toen ze deze daartoe hadden omgebouwd. Er stonden inmiddels 6 mensen om me heen, maar er waren nog geen steriele spullen. Even wachten dus. Ah, daar kwam een doosje waar ooit schoonmaakmiddelen in hadden gezetten en er kwamen zowaar wat handschoenen, mutjes en dergelijke uit. Ondertussen lag ik nog steeds poedelnaakt op een heel dun plankje waar ik bijna vanaf viel omdat ik zo aan het trillen was van de kou. Er werden wat apparaten naar binnen en weer naar buiten gereden omdat ze het niet deden, de operatielamp moest even goed gericht worden omdat de helft van de lampen het maar deed en toen begon de ruggeprik. 5 keer hebben ze geprikt en halverwege de operatie hebben ze er toch nog maar wat narcose bij gedaan omdat ik bleef kermen van de pijn. Ik kan echt nog eindeloos doorgaan met alle avonturen op de operatietafel, maar laat ik het er maar bij houden dat ik anderhalf uur later, met een 'jaap' zo groot als een keizersnee, onder een papieren lakentje naar de V.I.P kamer van het ziekenhuis werd gereden waar ik gelukkig de bezorgde hoofden van Ties en mijn moeder ontwaarde. Vier dagen mocht ik in deze VIP kamer blijven, met een hele grote badkamer, maar zonder stromend water. Onder mijn eigen lakentjes want meer dan een operatielakentje verstrekken ze daar niet. Met echt een batterij aan medicijnen want daar zijn ze dan wel weer dol op. Nou was mijn blindedarm ook al deels geperforeerd dus helemaal overbodig waren al die medicijnen niet. Maar goed je kunt je voorstellen dat ik als een kind zo blij was dat ik na vier nachten naar huis mocht. Mijn allereerste ervaring in een ziekenhuis en dan meteen deze....   

Pasen

Een bewogen weekend

Het Paasweekend kwam er aan en dus werden er plannen gemaakt hoe, waar en met wie er eieren zouden worden verstopt en wederom gevonden. Het zou een weekend Matti worden. Een heel mooi stukje land aan een stromend riviertje een uur buiten Brazzaville. met 8 gezinnen hadden we het plan gevat om daar te gaan kamperen, bbq-en, zwemmen en natuurlijk eieren te verstoppen. Alles was in kannen en kruiken, verdeeld, afgesproken en geregeld. Op zaterdagmorgen, voor vertrek, zouden we 100 plastic eieren vullen met snoep. Chocola is hier onbegonnen werk. Binnen 5 minuten hangt je chocolade paasei gesmolten in de boom. Vlak voor aanvang van deze klus begonnen er sms-jes binnen te komen dat de Franse ambassade een bericht had gestuurd waarin zij iedereen afraadde om in het paasweken richting noorden (richting Matti) te gaan. Er zouden daar (gewapende) overvallen plaats hebben gevonden. Wat te doen met dit bericht?? Sinds de ontploffing op 4 maart j.l. zend de Franse Ambassade aan de lopende band berichten rond met allerhande 'adviezen'. Daar zaten we dus met onze 100 gevulde plastic eieren. Het 'kamp' was direct in tweeën gesplitst. Een groep die niet meer wilde gaan kamperen en jammerden dat Brazzaville was veranderd en nooit meer hetzelfde zou worden. De andere groep die vond dat het wat 'onrustig' was op dit moment. Ik bevond me in de tweede. Noem het naïef, maar ik ben gewoon niet zo snel bang en overal gebeurt wel iets. De heer des huizes bedacht de hysterie nog even te voeden en had de directeur van SCAB (de grootste beveiligingsclub uit Brazza) uitgenodigd. Deze beste man deed er nog een schepje bovenop en zo was de hysterie compleet. Come on guys! Angst is de mans broodwinning. Gelukkig dachten Trish en Erica er ook zo over en dus hebben we onze biezen gepakt en zijn naar Trish en Paul gegaan om ons kampeerplan, onder het genot van enkele Ngok's verder uit te werken. Helemaal onaangedaan waren wij toch ook niet door dit bericht en dus besloten we om niet helemaal naar Matti, maar iets dichter bij, op Ile Feignand te gaan kamperen. Zondagochtend nog wel eerst met de andere 8 gezinnen eieren gezocht bij iemand in de tuin, maar zodra de buit binnen was zijn we in onze volgeladen auto's gestapt en naar Ile Feignand gereden. Wat een goed plan was dat zeg!!!

Kamperen in gezelschap van 1000 muggen

Net buiten Brazzaville hebben we de piroque (uitgeholde boomstam) genomen en ons laten afzetten op het kleine zandeiland Ile Feignand. De piroque moest twee keer op en neer om alles naar de overkant te brengen want of je nu 1 nacht of een week gaat kamperen, je hebt ongeveer evenveel spullen nodig. Snel voordat het donker werd hebben we ons kampement opgezet om vervolgens de bbq te ontsteken en een groot kampvuur te bouwen. Wat een feest!! Aan de rivier lekker in het vuur staren in gezelschap van twee heel gezellige families. Kinderen rond het vuur met marshmallows. De nacht was wat zwaar met echt oneindig veel muggen en bloedhete tentjes, maar het mocht de pret allemaal niet drukken. De volgende ochtend zaten we allemaal rond 6 uur weer aan de waterrand. Beetje zwaar hoofd van de avond ervoor, maar een duik in de rivier maakt veel goed. Maandag heerlijk rondgehangen en poker gespeeld. Een van de families is Amerikaans en zij zijn fanatieke pokerspelers. Paul heeft z'n halve studie bij elkaar gespeeld met poker, zegt hij. Het blijft een Amerikaan hè en die zijn niet echt vies van een beetje overdrijven, maar het is een mooi verhaal.

Vlak voor het donker werd hebben we de piroques weer ingeladen om ons richting huis te begeven. Dit duurde nog even iets langer dan gepland omdat de Braziliaanse familie vast kwam te zitten tijdens het ritje omhoog, maar uiteindelijk lag iedereen 's avonds gelukkig en enigszins uitgeput weer in z'n eigen bedje

de wederopstanding van Hanna's keuken

Cours de cuisine

Hanna's keuken is weer tot leven geroepen en omgedoopt tot Hanna's cuisine. Eigenlijk was ik toch niet helemaal tevreden met het fulltime moederschap. Niets ten nadele van mijn kinderen, maar het rolt zo maar door. Of het nou weekend is of door de week. Je houdt je voornamelijk bezig met het voeden van vier hongerige buikjes, heen en weer rijden naar allerhande clubjes en vrienden of vriendinnen, huiswerk maken en een potje memory of Monopolie op z'n tijd. Mijn Amerikaanse vriendin Trish kwam met het idee. Zij vertelde dat haar menagere zo ongeveer drie verschillende gerechten kan maken en dat ze daar wel een beetje klaar mee was. Of ik haar niet wat nieuwe dingen kon leren. En zo ontstond daar Hanna's Cuisine. Want als Trish deze klacht heeft dan zullen er vast ook nog wel anderen zijn. Dus...een mooie flyer gemaakt en deze uitgedeeld op school en de tennisclub. Ik vond het best spannend hoe er op gereageerd zou worden. Trish kon het dan wel een briljant plan vinden, maar die Fransen....en aangezien zo'n 70% van de expats hier Frans is moest ik het toch ook wel een beetje van hen hebben. Maar, ik moet zeggen, ik heb ze onderschat. Ze halen dan wel graag hun neus op voor alles wat een beetje afwijkt, maar in dit geval was echt iedereen laaiend enthousiast. Ik was eigenlijk wel een beetje de 'talk of the town'. Binnen een dag zat mijn eerste cursus al vol en mijn direct opgestarte tweede was ook snel gevuld. Inmiddels is er een wachtlijst voor een nieuwe cursus en reserveert iedereen een plaats voor de vervolgcursus. Ik heb nu dus twee ochtenden in de week mijn cours de cuisine en een avond 'La Soiree Gastronomique'. De avond is voor de expatsdames zelf. We koken dan met z'n allen een voor-, hoofd- en nagerecht en gaan daarna gezellig aan tafel om het allemaal te proeven, glaasje wijn erbij en beetje kletsen. Drie keer in de week is ook wel zo'n beetje het maximum want de meeste tijd gaat zitten in het opsporen van ingrediënten en als ik deze niet kan vinden het bijstellen van het menu. verder moeten alle recepten in het Frans worden vertaald en dat is ook weer even andere koek. Maar het is alle moeite meer dan waard want ik vind het echt heerlijk om 's ochtends wakker te worden en iets van druk te voelen omdat er dingen gedaan moeten worden en de vrijdagmiddag krijgt ook weer een andere dimensie, weekend!!! De mensen die de cursus volgen zijn ook allemaal zo blij en serieus. Het is voor hen een echte kans. Geld voor kookboeken of tijdschriften hebben ze niet en thuis hebben ze niet echt gelegenheid om dingen uit te proberen bij gebrek aan bijvoorbeeld een oven en andere materialen. Verder zijn ze natuurlijk niet echt thuis in de Europese keuken en hun eigen Congolese keuken is niet echt om over naar huis te schrijven. Ik ben altijd een voorstander van nieuwe dingen, maar na drie keer Maniok en Sakesake geloof je dat wel. Deze week staat er vis op het menu. Ik ga dus zo even bellen naar de Poissonerie of er verse 'filet de Bar' is want anders moet het menu worden bijgesteld. Verder gaan we zelf een brood bakken en als toetje maken we citroentaart. De recepten moeten nog vertaald worden en morgen om half 10 staat mijn groep weer op de stoep. Aan de slag...

Een week later

Rectificatie

In mijn vorige verhaal schreef ik dat de President 'm was gepeerd naar een van zijn vakantiehutjes. Dat had ik iets te makkelijk overgenomen uit de 'grapevine'. Hij was op het moment van de ontploffing niet thuis, maar is diezelfde middag al op bezoek gegaan bij slachtoffers. Het is soms nogal verleidelijk om impopulaire acties van impopulaire mensen zomaar voor waarheid aan te nemen, maar dat was echt iets te kort door de bocht.

Gelukkig schrijf ik in het Nederlands en zal er dus niet snel om vervolgd worden...

Een heftige week

Vooral terugkijkend was het een behoorlijk heftige week. Ik raak niet zo snel in paniek en ben nogal secundair, maar als ik zo terugdenk dan is er veel gebeurd. Naast veel doden (absoluut meer dan 200 zoals de officiële berichtgeving laat doen geloven), en 1500 gewonden zijn er duizenden mensen dakloos. Deze mensen worden opgevangen bij familie, indien mogelijk, en in kerken en tenten. Maar hier is een chronisch tekort aan. Net buiten Brazza is een tentenkamp opgezet. Er staan 20 legertenten voor meer dan 1000 mensen. Ze zitten daar allemaal bij elkaar en hebben helemaal niets meer. Overal wordt kleding en eten ingezameld. De hygiëne laat in zo'n tentenkamp natuurlijk ruimschoots te wensen over en er wordt dan ook gevreesd voor een Cholera uitbraak. De hele week was er nationale rouw afgekondigd. Alles wat ook maar een beetje riekte naar gezelligheid werd gesloten of gecanceld. Alle restaurants, cafés en clubs bleven dicht, de kinderen op school hadden geen zwemles, veel te leuk. Op televisie mocht geen reclame worden uitgezonden en de Olympiade op de tennisclub ging ook niet door. Afgelopen zondag was er een herdenkingsdienst voor alle doden. In het parlementsgebouw en in aanwezigheid van President Ngueso!!! Voor het parlementsgebouw stonden vrachtwagens vol met kisten in alle maten en bedekt met vlaggen en imposante nepboeketten. Na de ceremonie reden deze vrachtwagens naar 5 verschillende begraafplaatsen in de stad. Een van die begraafplaatsen (zie foto boven) was echt naast ons. De hele week waren ze al druk bezig om zo'n 100 gaten te graven. We reden er iedere dag langs en iedere dag kreeg ik van de kinderen weer dezelfde vragen. Op zondag reden de vrachtwagens voor ons huis langs om vervolgens naast ons huis te stoppen. Alles was afgezet en er waren ongelooflijk veel mensen op de been. Dit alles ook voor de ogen van onze kinderen. Dan ben je 6 of 8 en dan zie je dit allemaal voor je neus gebeuren. Ze begrijpen lang niet alles, maar toch al veel te veel voor hun kleine hartjes...Vooral Soete is erg onrustig en slaapt slecht. En dan zijn wij echt nog een heel nuchtere Hollandse familie. Genoeg voor nu. Volgende keer ga ik over de wintersport schrijven.

De ontploffing

Zondagochtend 4 maart 8.10 uur

Net terug van twee weken skiën in Frankrijk werden we hartelijk welkom geheten in Brazzaville met enkele explosies. We scharrelden allemaal een beetje in en om het huis toen opeens het huis echt stond te trillen op zijn grondvesten. Ik zag de ramen echt op neer gaan, de gordijnen hingen een moment horizontaal en de deuren die nog dicht waren werden opengeblazen. Ties, die nog in zijn bed lag bij te komen van een feestje de avond ervoor, stond ook direct naast me en vroeg wazig wat er aan de hand was. Geen idee, maar ik zag alleen een hele grote rookwolk omhoog trekken voor ons huis. Binnen 20 minuten volgden er nog 2 (of 3) explosies waarvan de laatste echt het hardst was. Ties, die zijn bril nog niet had opgezet, meende een raket te zien, maar dat waren kleinere explosies die door de lucht trokken. Even dacht ik diezelfde avond weer lekker in Europa te zitten, maar helaas...

De normaal zo heerlijk rustige zondagochtend veranderde op slag in onrust. Het gezang in de kerk naast ons verstomde en iedereen rende naar buiten. De eerste sirenes begonnen te loeien en je hoorde in de verte gegil. De omvang drong in het geheel nog niet tot me door, maar toch vroegen we ons wel af wat er in godsnaam gebeurd kon zijn. Niet veel later stond de eerste collega van Ties hier voor de deur. Zijn vrouw zat naast hem met haar haar nog in de krulspelden en bij hen was er toch wel lichte paniek. Hun hele achterpui was eruit geslagen door de hevige explosie. Ties is dus direct, met bril, in de auto gesprongen en ze zijn naar de brouwerij gereden die dichter bij het 'rampgebied' ligt. Daar was de schade aanzienlijk groter. Alle ramen waren uit de kantoren geslagen en vele plafonds waren naar beneden gekomen. De brouwerij werd onmiddellijk stilgelegd aangezien er grote tanks met ammoniak op het terrein staan. We zouden die dag eigenlijk naar Mati (een stukje land bij een rivier net buiten Brazzaville) gaan met een Amerikaans bevriend stel, maar zij sms-te (telefoonverkeer lag plat alleen sms-jes kwamen er af en toe door) dat alle Amerikanen zich direct moesten melden op de ambassade voor een 'plan de campagne'. De kinderen waren vooral erg teleurgesteld dat Mati niet door ging en niet zo heel erg onder de indruk van de explosies. Je kan zeggen van die Amerikanen wat je wilt, maar ze zorgen wel goed voor hun mensen in het buitenland. wij hebben nog steeds niets gehoord van onze Consul terwijl de Nederlanders hier op twee handen te tellen zijn. Even een belletje of alles goed is lijkt me een kleine moeite en als je ons belt dan heb je er al direct 6 te pakken, maar goed...

De rest van de dag was een beetje gek. Het was al wel snel duidelijk dat het om een explosie in een munitiedepot ging. Een depot dat midden in een woonwijk ligt...

De volgende dag

Ik word een beetje brak wakker. Gistermiddag zijn we uiteindelijk toch naar Trish en Paul (onze Amerikaanse vrienden) gegaan en hebben de bbq aangestoken en vele biertjes geopend. Een toch ook wel gezellige, maar gekke middag. Iedereen hangt de helft van de tijd aan de telefoon. Het nieuws dringt inmiddels door in de rest van de wereld en dus beginnen de sms-jes en telefoontjes uit Nederland binnen te druppelen. We worden gebeld door school dat deze morgen dicht is en aangezien Trish en ik allebei klassenmoeder zijn moet de telefoonketting in werking worden gezet. Niemand heeft die prachtig opgezette ketting ergens opgeslagen en dus zitten Trish en ik met onze lijsten alle ouders te bellen. Iedereen is toch wel aangeslagen, we hebben het over niets anders, de drank vloeit rijkelijk en Paul heeft nog een goede whisky 'for the occasion'. De volgende dag is dus in vele opzichten zwaar. Ties is de hele dag druk geweest met opruimen op de brouwerij en zorgen dat deze weer kan draaien. Leontien is de hele dag onrustig want ze heeft nog niet al haar familie kunnen bereiken en de kinderen voelen toch ook steeds meer de impact van het geheel. Splinther zegt 's avonds dat hij het nu niet meer over de explosie wil hebben. Hij heeft gelijk. Er moet gekookt worden, huiswerk gemaakt, het leven gaat door, maar voor heel veel mensen staat het hier wel even stil. Hoeveel doden en gewonden er zijn is erg onduidelijk, maar het zullen er meer zijn dan we in eerste instantie denken.

De Congolese reactie

Een gebeurtenis als dit maakt ook direct het contrast maar weer eens duidelijk. De gezondheidszorg is hier echt belabberd. De ziekenhuizen kunnen dit helemaal niet aan. Er zijn te weinig doktoren, veel te weinig medicijnen er is geen noodopvang, geen goede registratie van mensen en dus slachtoffers. De mensen gaan lopend alle ziekenhuizen af om eventueel vermiste familieleden te zoeken. Het hele centrum is dichtgetimmerd en iedereen staat letterlijk zijn eigen winkeltje te bewaken om te zorgen dat deze niet wordt leeggeplunderd. En de president? die heeft het eerste het beste vliegtuig genomen naar een van zijn vakantiehutjes. Zelfs Kabila, de president van de DRC, zat binnen 5 minuten, volgens de verhalen, in zijn helikopter op weg naar een veilig heenkomen. Ongelooflijk!

Er is ook veel angst. Veel Congolezen hebben de oorlog van 1997 nog vers in het geheugen zitten. Een oorlog die, uit het niets, op een middag begon en vele slachtoffers maakte. De samenzweringstheorien zijn dan ook niet van de lucht. Die angst maakt ze ook wat lethargisch. Ze zwelgen een beetje in zelfmedelijden en moeten echt aangezet worden om de boel aan te pakken. ik wil het absoluut niet bagatelliseren, maar dit is het gevoel waar Ties gisteren mee thuis kwam na een dag 'schouders eronder' op de brouwerij.

De noodopvang is niet professioneel, maar wel heel dichtbij. Iedereen vangt elkaar op en de initiatieven voor het verzamelen van rijst, melkpoeder, suiker en olie zijn niet van de lucht.

Vandaag, dinsdag, is iedereen weer naar school, het leven neemt zijn gang, maar de wederopbouw moet nog beginnen en dat zal zeker veel tijd in beslag nemen. Ik houd jullie op de hoogte.