De Seychellen

Ieder nadeel heeft z'n voordeel

Als het in Brazzaville met bakken uit de lucht valt dan is het tijd voor een verhaaltje over de zonnige Seychellen. Ieder voordeel heeft z'n nadeel, en andersom. en het voordeel van het nadeel dat je in het 'putje' van Afrika woont en werkt is dat werkgever H. voorziet in een ruim reisbudget zodat je het 'putje' af en toe kan verlaten om, dan wel in je thuisland, dan wel op een andere door jou uit te kiezen bestemming, je hart op kan gaan halen en weer even kan proeven van een 'stukje luxe'. en zo togen wij in de Herfstvakantie naar de Seychellen. Een kleine eilandengroep ten oosten van Afrika boven Madagaskar. Via Nairobi kwamen wij aan op Mahe, het hoofdeiland van de Seychellen. En ook daar kwam het met bakken uit de lucht... Pieter hadden we thuisgelaten want met hem op een boot is net een stapje te ver. Deze beslissing neemt bij mij altijd wel een stuk voorpret weg, maar aan de andere kant prijs ik mij gelukkig dat we hier een superlief gezin tot onze vrienden mogen rekenen die hem graag een weekje in huis nemen. Samen met de oppas neemt hij daar zijn intrek en dat gaat heel goed. Iedereen gelukkig!

  In Victoria, de hoofdstad van Mahe, alle inkopen gedaan voor de hele week. Hier is ieder aftands klein winkeltje een juweliertje. Echt alles kost een vermogen! Nadat Ties en ik 10 keer over over ons hart hadden gestreken voor de kinderen een pot Nutella gekocht met een gouden randje. Het is tenslotte vakantie en ook met dat 'stukje luxe' weten de kinderen wel raad. Gaius moest en zou hem dragen. 'ik ben twee en ik zeg nee en ik kan de hele wereld aan'. Heel goed vasthouden he! We zijn de winkel nog niet uit en ja hoor, je voelt 'm al aankomen. Bam...daar ging ons smeerbare goud. Niet getreurd, nieuwe       pot gekocht en op naar de boot want het was nu echt tijd om te vertrekken. Een uur later was de boot ingericht en klaar voor vertrek. De trossen gingen los en zo voeren wij de azuurblauwe zee op. Echt fantastisch. Overal waar je kijkt zie je witte stranden met palmbomen en daarachter enorme rotspartijen.

Naast het hoofdeiland Mahe bestaan de Seychellen uit nog een aantal kleine eilandjes die namen hebben als 'Les Soeurs', 'Cousin et Cousine', 'Ile Coco' en 'Curieuse'. Langs al die eilandjes heeft ons bootje gevaren. Helaas wel wat vaak met de motor aan want de wind liet ons een beetje in de steek. We hebben nog een ochtend gefietst op 'La Digue'. Langs de weg verse vruchtensap gedronken en wederom gezwommen in een baai die met de boot niet bereikbaar is. we hebben gesnorkeld en zeeschildpadden gezien, Een dolfijn naast onze boot gehad en landschildpadden geaaid op een klein eiland waar alleen maar schildpadden leven. IJskoude biertjes gedronken op spierwitte stranden, heel veel pesten en Uno gespeeld en een heel leuk Nederlands gezin ontmoet die gewoon op de Seychellen wonen!! In Brazzaville zijn wij het enige Nederlandse gezin en dan ben je op de Seychellen en dan loop je ze tegen het lijf. Kinderen in dezelfde leeftijd dus iedereen helemaal gelukkig!!! Je kan wel zeggen dat we ons hart hebben opgehaald. We kunnen er weer even tegen.

Nog even terugkomend op het begin. Ik bedacht me laatst dat ik eigenlijk op dit moment heel gelukkig ben in dit 'putje' van Afrika. We hebben een leuke groep nieuwe 'vrienden', de kinderen zijn happy en vooral met Pieter gaat het heel goed hier. Hij is enorm in zijn element, maakt echt stappen in zijn ontwikkeling en door al die hulp in huis hebben we heel veel vrijheid en kunnen we redelijk als een 'normaal' gezin functioneren. wat je dan ook maar onder 'normaal' verstaat. En overigens met de huidige crisis in Europa is dat 'stukje luxe' wat we hier af en toe moeten ontberen daar ook niet meer wat het geweest is.  

Soete's verjaardagsfeest

Koken met 18 kinderen

Soete is 7 jaar geworden en daar hoort natuurlijk een kinderfeestje bij. Twee weken van te voren begon Soete al met de lijst van genodigden en werd er een plan bedacht. De lijst van genodigden baarde me wat zorgen. In mijn achterhoofd had ik nog steeds die stelregel die ik ooit in een of ander verantwoord blaadje had gelezen: "om het voor je kind en jezelf leuk en overzichtelijk te houden nodig dan zoveel kinderen uit als de leeftijd van de jarige + 1!" Zoals het er nu uitzag werd het meer dan het dubbele. Op zo'n moment krijg ik toch een beetje een schuldgevoel. Dan denk ik wij hebben die kinderen meegenomen naar dit land hier ver vandaan. Ze heeft allemaal nieuwe vrienden moeten maken, in een andere taal en nu heeft ze dan 16 'nieuwe vrienden', dan ga ik toch niet zeggen dat ze de helft er maar weer af moet strepen. Dus nodig ze allemaal maar uit. Het plan was om te gaan koken met alle kids. Lekkere hapjes maken die we dan met de ouders aan het eind zouden proeven. Natuurlijk onder het genot van een lekker drankje. Zo konden papa en mama ook hun 'vriendenkring' weer wat uitbreiden. Om het allemaal nog wat echter te laten lijken had ik bedacht om voor iedereen een schort te maken die ze dan aan het einde mee naar huis mochten nemen. Dit in plaats van de tas met snoep waar de kinderen hier meestal van een feestje mee terugkeren. Dus stofjes gekocht, leuke bandjes om het allemaal mee af te biezen. Ik zag het helemaal zitten op mijn nieuwe naaimachine. Maar ik moest ook nog een jurk maken voor de Kermesse en een rok voor het Spectacle en ik had beloofd een Tafellaken en servetten voor het afscheidsfeest van Erica (een van onze vrienden) te maken. Het was toch allemaal wat veel voor een beginneling en dus zat ik drie dagen voor Soete's feest om 12 uur 's nachts achter mijn naaimachine me af te vragen hoe ik in hemelsnaam die 18 schorten op tijd af zou krijgen. De stress van een niet werkende moeder. Opeens bedacht ik me dat hier op iedere straathoek een hutje staat met een handmatige Singer en het opschrift "Haute Couture' en dus begaf ik me de volgende dag met al mijn stofjes en bandjes en een voorbeeld naar een van die hutjes om voor 6 euro de overige 15 schortjes te laten maken. "de kracht van een goede manager...delegeren!" Nu hoefde ik mij alleen nog maar te concentreren op de taart en de ingrediënten voor de hapjes. Ook qua taart heb ik me er dit jaar makkelijk vanaf gemaakt. Er zit hier in Brazzaville een goeie bakker die van die echte Franse taartjes verkoopt. 18 met vanille gevulde eclairs gekocht, hop paar kaarsjes, gezellig schaaltje en Voilà! De kinderen waren laaiend enthousiast over het kookplan. Er zaten drie mannen bij de genodigden en die gingen met Ties de bar maken terwijl de dames zich in de keuken terugtrokken. Wat zijn we toch heerlijk geëmancipeerd! Het resultaat mocht er zijn. Een prachtige bar, met een afdak, volgens Splinther absoluut noodzakelijk en uit de keuken kwamen prachtige kleine quiches, mini pizza's in de meest bijzondere vormen, waarom moet een pizza eigenlijk rond zijn, 'pigs in a blanket' (knakworstjes met een deegje erom) augurkjes in salami gerold en good old quacemole (de avocado's vallen hier nog steeds van de bomen) met tortilla chips. De bar deed die avond goede zaken. Af en toe was de bar even gesloten want dat zaten de mannen op de trampoline. De flesjes Cola en Fanta waren razendsnel uitverkocht. Die krijg je tenslotte niet elke dag en het personeel moet ook goed voor zichzelf zorgen. En Soete...die heeft genoten, al heb ik die dag toch nog enkele malen aan die stelregel gedacht. Het is toch moeilijk als je je aandacht moet verdelen over zo'n hele kluwe vrienden. Die verantwoorde boekjes zijn echt zo gek nog niet. 

Brazzaville, hoezo saai?!

Een nieuwe ervaring
Eind februari schreef ik nog dat er nooit iets gebeurde in Brazzaville. Sinds die tijd hebben we de ontploffing gehad die het wereldnieuws haalde en heb ik zelf ook een enerverende ervaring achter de rug. Op een donderdagochtend, inmiddels een maand geleden, werd ik wakker met wat kramp in mijn buik. Gaat zo wel over dacht ik toen nog. Vrolijk begon ik met mama aan de 'cours de couture' voor de vriendinnen van Soete. Dat is zo iets als dat vier meisjes een stukje stof meenemen. Dit vervolgens in stroken knippen, gaan spelen en wachten tot het rokje klaar is. Maar goed, het idee was leuk..... Gedurende de ochtend ging ik steeds krommer lopen omdat die kramp helaas niet over ging, maar erger werd. Na de lunch liep ik ongeveer 90 graden en dus zei mijn moeder: " misschien moet je even gaan liggen". Zo gezegd, zo gedaan, maar beter werd het niet. Zelfs zo erg dat mijn moeder in halve paniek Ties belde en zei dat hij thuis moest komen, en wel direct... en met een dokter.... Toen ging het snel. Binnen een uur lag ik onder een echoapparaat en werd er een ontstoken blindedarm geconstateerd. Op zich een nogal onschuldige aandoening, maar niet als je in Brazzaville woont. Ik lag er echt helemaal vanaf en hoorde in de verte, Kinshasa...grenzen dicht, geen visum, vliegtuig. Militair hospitaal Brazzaville. Dat laatste werd het dus omdat al het andere niet meer te realiseren was op korte termijn en dat de termijn kort was was me wel duidelijk. Zelden zoveel pijn gehad. Alsof je in een voortdurende barenswee verkeerd. Dus van het echo-hutje naar het ziekenhuis. Daar moest ik gaan liggen op een onderzoekstafel met een heel smerig lakentje erover. Toch frappant welke dingen je nog signaleert terwijl je tot bijna niets meer in staat bent. Maar goed, op dat smerige lakentje werd inderdaad bevestigd dat het een acute blindedarmontsteking betrof. Lopen mocht niet meer en dus werd ik in een rolstoel, zonder banden, geduwd en over een onverharde weg naar het operatiegedeelte van het ziekenhuis gereden. Als ze me hadden gevraagd om dit stukje in hink-stap-sprong af te leggen dan had dat denk ik nog aangenamer gevoeld dat dit. Aangekomen bij het operatiegedeelte moest ik afscheid nemen van Ties en werd ik een totaal verlaten gang ingereden. Na enkele minuten kwam er een verpleegkundige die me vroeg mijn sieraden af te doen. Dat deed ik braaf en de verpleegkundige verdween met mijn trouwring, horloge en oorbellen. Kon me zijn gezicht direct al niet meer herinneren en vroeg me dus af of ik dit alles weer terug zou zien (kan jullie verklappen dat ik inmiddels alles weer terug heb). Na weer enkele minuten kwam er een andere verpleegkundige die me vroeg al mijn kleren uit te doen. Ook dit deed ik braaf en de verpleegkundige verdween met een stapeltje kleren. Stel je even voor. Ik zit daar dus, in een rolstoel, zonder banden, poedelnaakt, in een totaal verlaten ziekenhuishal, met een ontstoken blindedarm. Zie je het voor je? Ik moet er nu ook heel hard om lachen...
Na weer enkele minuten werd ik dan eindelijk de operatiekamer ingereden. Alhoewel, ik kwam er pas achter dat het de operatiekamer was toen ze deze daartoe hadden omgebouwd. Er stonden inmiddels 6 mensen om me heen, maar er waren nog geen steriele spullen. Even wachten dus. Ah, daar kwam een doosje waar ooit schoonmaakmiddelen in hadden gezetten en er kwamen zowaar wat handschoenen, mutjes en dergelijke uit. Ondertussen lag ik nog steeds poedelnaakt op een heel dun plankje waar ik bijna vanaf viel omdat ik zo aan het trillen was van de kou. Er werden wat apparaten naar binnen en weer naar buiten gereden omdat ze het niet deden, de operatielamp moest even goed gericht worden omdat de helft van de lampen het maar deed en toen begon de ruggeprik. 5 keer hebben ze geprikt en halverwege de operatie hebben ze er toch nog maar wat narcose bij gedaan omdat ik bleef kermen van de pijn. Ik kan echt nog eindeloos doorgaan met alle avonturen op de operatietafel, maar laat ik het er maar bij houden dat ik anderhalf uur later, met een 'jaap' zo groot als een keizersnee, onder een papieren lakentje naar de V.I.P kamer van het ziekenhuis werd gereden waar ik gelukkig de bezorgde hoofden van Ties en mijn moeder ontwaarde. Vier dagen mocht ik in deze VIP kamer blijven, met een hele grote badkamer, maar zonder stromend water. Onder mijn eigen lakentjes want meer dan een operatielakentje verstrekken ze daar niet. Met echt een batterij aan medicijnen want daar zijn ze dan wel weer dol op. Nou was mijn blindedarm ook al deels geperforeerd dus helemaal overbodig waren al die medicijnen niet. Maar goed je kunt je voorstellen dat ik als een kind zo blij was dat ik na vier nachten naar huis mocht. Mijn allereerste ervaring in een ziekenhuis en dan meteen deze....   

Pasen

Een bewogen weekend

Het Paasweekend kwam er aan en dus werden er plannen gemaakt hoe, waar en met wie er eieren zouden worden verstopt en wederom gevonden. Het zou een weekend Matti worden. Een heel mooi stukje land aan een stromend riviertje een uur buiten Brazzaville. met 8 gezinnen hadden we het plan gevat om daar te gaan kamperen, bbq-en, zwemmen en natuurlijk eieren te verstoppen. Alles was in kannen en kruiken, verdeeld, afgesproken en geregeld. Op zaterdagmorgen, voor vertrek, zouden we 100 plastic eieren vullen met snoep. Chocola is hier onbegonnen werk. Binnen 5 minuten hangt je chocolade paasei gesmolten in de boom. Vlak voor aanvang van deze klus begonnen er sms-jes binnen te komen dat de Franse ambassade een bericht had gestuurd waarin zij iedereen afraadde om in het paasweken richting noorden (richting Matti) te gaan. Er zouden daar (gewapende) overvallen plaats hebben gevonden. Wat te doen met dit bericht?? Sinds de ontploffing op 4 maart j.l. zend de Franse Ambassade aan de lopende band berichten rond met allerhande 'adviezen'. Daar zaten we dus met onze 100 gevulde plastic eieren. Het 'kamp' was direct in tweeën gesplitst. Een groep die niet meer wilde gaan kamperen en jammerden dat Brazzaville was veranderd en nooit meer hetzelfde zou worden. De andere groep die vond dat het wat 'onrustig' was op dit moment. Ik bevond me in de tweede. Noem het naïef, maar ik ben gewoon niet zo snel bang en overal gebeurt wel iets. De heer des huizes bedacht de hysterie nog even te voeden en had de directeur van SCAB (de grootste beveiligingsclub uit Brazza) uitgenodigd. Deze beste man deed er nog een schepje bovenop en zo was de hysterie compleet. Come on guys! Angst is de mans broodwinning. Gelukkig dachten Trish en Erica er ook zo over en dus hebben we onze biezen gepakt en zijn naar Trish en Paul gegaan om ons kampeerplan, onder het genot van enkele Ngok's verder uit te werken. Helemaal onaangedaan waren wij toch ook niet door dit bericht en dus besloten we om niet helemaal naar Matti, maar iets dichter bij, op Ile Feignand te gaan kamperen. Zondagochtend nog wel eerst met de andere 8 gezinnen eieren gezocht bij iemand in de tuin, maar zodra de buit binnen was zijn we in onze volgeladen auto's gestapt en naar Ile Feignand gereden. Wat een goed plan was dat zeg!!!

Kamperen in gezelschap van 1000 muggen

Net buiten Brazzaville hebben we de piroque (uitgeholde boomstam) genomen en ons laten afzetten op het kleine zandeiland Ile Feignand. De piroque moest twee keer op en neer om alles naar de overkant te brengen want of je nu 1 nacht of een week gaat kamperen, je hebt ongeveer evenveel spullen nodig. Snel voordat het donker werd hebben we ons kampement opgezet om vervolgens de bbq te ontsteken en een groot kampvuur te bouwen. Wat een feest!! Aan de rivier lekker in het vuur staren in gezelschap van twee heel gezellige families. Kinderen rond het vuur met marshmallows. De nacht was wat zwaar met echt oneindig veel muggen en bloedhete tentjes, maar het mocht de pret allemaal niet drukken. De volgende ochtend zaten we allemaal rond 6 uur weer aan de waterrand. Beetje zwaar hoofd van de avond ervoor, maar een duik in de rivier maakt veel goed. Maandag heerlijk rondgehangen en poker gespeeld. Een van de families is Amerikaans en zij zijn fanatieke pokerspelers. Paul heeft z'n halve studie bij elkaar gespeeld met poker, zegt hij. Het blijft een Amerikaan hè en die zijn niet echt vies van een beetje overdrijven, maar het is een mooi verhaal.

Vlak voor het donker werd hebben we de piroques weer ingeladen om ons richting huis te begeven. Dit duurde nog even iets langer dan gepland omdat de Braziliaanse familie vast kwam te zitten tijdens het ritje omhoog, maar uiteindelijk lag iedereen 's avonds gelukkig en enigszins uitgeput weer in z'n eigen bedje

de wederopstanding van Hanna's keuken

Cours de cuisine

Hanna's keuken is weer tot leven geroepen en omgedoopt tot Hanna's cuisine. Eigenlijk was ik toch niet helemaal tevreden met het fulltime moederschap. Niets ten nadele van mijn kinderen, maar het rolt zo maar door. Of het nou weekend is of door de week. Je houdt je voornamelijk bezig met het voeden van vier hongerige buikjes, heen en weer rijden naar allerhande clubjes en vrienden of vriendinnen, huiswerk maken en een potje memory of Monopolie op z'n tijd. Mijn Amerikaanse vriendin Trish kwam met het idee. Zij vertelde dat haar menagere zo ongeveer drie verschillende gerechten kan maken en dat ze daar wel een beetje klaar mee was. Of ik haar niet wat nieuwe dingen kon leren. En zo ontstond daar Hanna's Cuisine. Want als Trish deze klacht heeft dan zullen er vast ook nog wel anderen zijn. Dus...een mooie flyer gemaakt en deze uitgedeeld op school en de tennisclub. Ik vond het best spannend hoe er op gereageerd zou worden. Trish kon het dan wel een briljant plan vinden, maar die Fransen....en aangezien zo'n 70% van de expats hier Frans is moest ik het toch ook wel een beetje van hen hebben. Maar, ik moet zeggen, ik heb ze onderschat. Ze halen dan wel graag hun neus op voor alles wat een beetje afwijkt, maar in dit geval was echt iedereen laaiend enthousiast. Ik was eigenlijk wel een beetje de 'talk of the town'. Binnen een dag zat mijn eerste cursus al vol en mijn direct opgestarte tweede was ook snel gevuld. Inmiddels is er een wachtlijst voor een nieuwe cursus en reserveert iedereen een plaats voor de vervolgcursus. Ik heb nu dus twee ochtenden in de week mijn cours de cuisine en een avond 'La Soiree Gastronomique'. De avond is voor de expatsdames zelf. We koken dan met z'n allen een voor-, hoofd- en nagerecht en gaan daarna gezellig aan tafel om het allemaal te proeven, glaasje wijn erbij en beetje kletsen. Drie keer in de week is ook wel zo'n beetje het maximum want de meeste tijd gaat zitten in het opsporen van ingrediënten en als ik deze niet kan vinden het bijstellen van het menu. verder moeten alle recepten in het Frans worden vertaald en dat is ook weer even andere koek. Maar het is alle moeite meer dan waard want ik vind het echt heerlijk om 's ochtends wakker te worden en iets van druk te voelen omdat er dingen gedaan moeten worden en de vrijdagmiddag krijgt ook weer een andere dimensie, weekend!!! De mensen die de cursus volgen zijn ook allemaal zo blij en serieus. Het is voor hen een echte kans. Geld voor kookboeken of tijdschriften hebben ze niet en thuis hebben ze niet echt gelegenheid om dingen uit te proberen bij gebrek aan bijvoorbeeld een oven en andere materialen. Verder zijn ze natuurlijk niet echt thuis in de Europese keuken en hun eigen Congolese keuken is niet echt om over naar huis te schrijven. Ik ben altijd een voorstander van nieuwe dingen, maar na drie keer Maniok en Sakesake geloof je dat wel. Deze week staat er vis op het menu. Ik ga dus zo even bellen naar de Poissonerie of er verse 'filet de Bar' is want anders moet het menu worden bijgesteld. Verder gaan we zelf een brood bakken en als toetje maken we citroentaart. De recepten moeten nog vertaald worden en morgen om half 10 staat mijn groep weer op de stoep. Aan de slag...

Een week later

Rectificatie

In mijn vorige verhaal schreef ik dat de President 'm was gepeerd naar een van zijn vakantiehutjes. Dat had ik iets te makkelijk overgenomen uit de 'grapevine'. Hij was op het moment van de ontploffing niet thuis, maar is diezelfde middag al op bezoek gegaan bij slachtoffers. Het is soms nogal verleidelijk om impopulaire acties van impopulaire mensen zomaar voor waarheid aan te nemen, maar dat was echt iets te kort door de bocht.

Gelukkig schrijf ik in het Nederlands en zal er dus niet snel om vervolgd worden...

Een heftige week

Vooral terugkijkend was het een behoorlijk heftige week. Ik raak niet zo snel in paniek en ben nogal secundair, maar als ik zo terugdenk dan is er veel gebeurd. Naast veel doden (absoluut meer dan 200 zoals de officiële berichtgeving laat doen geloven), en 1500 gewonden zijn er duizenden mensen dakloos. Deze mensen worden opgevangen bij familie, indien mogelijk, en in kerken en tenten. Maar hier is een chronisch tekort aan. Net buiten Brazza is een tentenkamp opgezet. Er staan 20 legertenten voor meer dan 1000 mensen. Ze zitten daar allemaal bij elkaar en hebben helemaal niets meer. Overal wordt kleding en eten ingezameld. De hygiëne laat in zo'n tentenkamp natuurlijk ruimschoots te wensen over en er wordt dan ook gevreesd voor een Cholera uitbraak. De hele week was er nationale rouw afgekondigd. Alles wat ook maar een beetje riekte naar gezelligheid werd gesloten of gecanceld. Alle restaurants, cafés en clubs bleven dicht, de kinderen op school hadden geen zwemles, veel te leuk. Op televisie mocht geen reclame worden uitgezonden en de Olympiade op de tennisclub ging ook niet door. Afgelopen zondag was er een herdenkingsdienst voor alle doden. In het parlementsgebouw en in aanwezigheid van President Ngueso!!! Voor het parlementsgebouw stonden vrachtwagens vol met kisten in alle maten en bedekt met vlaggen en imposante nepboeketten. Na de ceremonie reden deze vrachtwagens naar 5 verschillende begraafplaatsen in de stad. Een van die begraafplaatsen (zie foto boven) was echt naast ons. De hele week waren ze al druk bezig om zo'n 100 gaten te graven. We reden er iedere dag langs en iedere dag kreeg ik van de kinderen weer dezelfde vragen. Op zondag reden de vrachtwagens voor ons huis langs om vervolgens naast ons huis te stoppen. Alles was afgezet en er waren ongelooflijk veel mensen op de been. Dit alles ook voor de ogen van onze kinderen. Dan ben je 6 of 8 en dan zie je dit allemaal voor je neus gebeuren. Ze begrijpen lang niet alles, maar toch al veel te veel voor hun kleine hartjes...Vooral Soete is erg onrustig en slaapt slecht. En dan zijn wij echt nog een heel nuchtere Hollandse familie. Genoeg voor nu. Volgende keer ga ik over de wintersport schrijven.

De ontploffing

Zondagochtend 4 maart 8.10 uur

Net terug van twee weken skiën in Frankrijk werden we hartelijk welkom geheten in Brazzaville met enkele explosies. We scharrelden allemaal een beetje in en om het huis toen opeens het huis echt stond te trillen op zijn grondvesten. Ik zag de ramen echt op neer gaan, de gordijnen hingen een moment horizontaal en de deuren die nog dicht waren werden opengeblazen. Ties, die nog in zijn bed lag bij te komen van een feestje de avond ervoor, stond ook direct naast me en vroeg wazig wat er aan de hand was. Geen idee, maar ik zag alleen een hele grote rookwolk omhoog trekken voor ons huis. Binnen 20 minuten volgden er nog 2 (of 3) explosies waarvan de laatste echt het hardst was. Ties, die zijn bril nog niet had opgezet, meende een raket te zien, maar dat waren kleinere explosies die door de lucht trokken. Even dacht ik diezelfde avond weer lekker in Europa te zitten, maar helaas...

De normaal zo heerlijk rustige zondagochtend veranderde op slag in onrust. Het gezang in de kerk naast ons verstomde en iedereen rende naar buiten. De eerste sirenes begonnen te loeien en je hoorde in de verte gegil. De omvang drong in het geheel nog niet tot me door, maar toch vroegen we ons wel af wat er in godsnaam gebeurd kon zijn. Niet veel later stond de eerste collega van Ties hier voor de deur. Zijn vrouw zat naast hem met haar haar nog in de krulspelden en bij hen was er toch wel lichte paniek. Hun hele achterpui was eruit geslagen door de hevige explosie. Ties is dus direct, met bril, in de auto gesprongen en ze zijn naar de brouwerij gereden die dichter bij het 'rampgebied' ligt. Daar was de schade aanzienlijk groter. Alle ramen waren uit de kantoren geslagen en vele plafonds waren naar beneden gekomen. De brouwerij werd onmiddellijk stilgelegd aangezien er grote tanks met ammoniak op het terrein staan. We zouden die dag eigenlijk naar Mati (een stukje land bij een rivier net buiten Brazzaville) gaan met een Amerikaans bevriend stel, maar zij sms-te (telefoonverkeer lag plat alleen sms-jes kwamen er af en toe door) dat alle Amerikanen zich direct moesten melden op de ambassade voor een 'plan de campagne'. De kinderen waren vooral erg teleurgesteld dat Mati niet door ging en niet zo heel erg onder de indruk van de explosies. Je kan zeggen van die Amerikanen wat je wilt, maar ze zorgen wel goed voor hun mensen in het buitenland. wij hebben nog steeds niets gehoord van onze Consul terwijl de Nederlanders hier op twee handen te tellen zijn. Even een belletje of alles goed is lijkt me een kleine moeite en als je ons belt dan heb je er al direct 6 te pakken, maar goed...

De rest van de dag was een beetje gek. Het was al wel snel duidelijk dat het om een explosie in een munitiedepot ging. Een depot dat midden in een woonwijk ligt...

De volgende dag

Ik word een beetje brak wakker. Gistermiddag zijn we uiteindelijk toch naar Trish en Paul (onze Amerikaanse vrienden) gegaan en hebben de bbq aangestoken en vele biertjes geopend. Een toch ook wel gezellige, maar gekke middag. Iedereen hangt de helft van de tijd aan de telefoon. Het nieuws dringt inmiddels door in de rest van de wereld en dus beginnen de sms-jes en telefoontjes uit Nederland binnen te druppelen. We worden gebeld door school dat deze morgen dicht is en aangezien Trish en ik allebei klassenmoeder zijn moet de telefoonketting in werking worden gezet. Niemand heeft die prachtig opgezette ketting ergens opgeslagen en dus zitten Trish en ik met onze lijsten alle ouders te bellen. Iedereen is toch wel aangeslagen, we hebben het over niets anders, de drank vloeit rijkelijk en Paul heeft nog een goede whisky 'for the occasion'. De volgende dag is dus in vele opzichten zwaar. Ties is de hele dag druk geweest met opruimen op de brouwerij en zorgen dat deze weer kan draaien. Leontien is de hele dag onrustig want ze heeft nog niet al haar familie kunnen bereiken en de kinderen voelen toch ook steeds meer de impact van het geheel. Splinther zegt 's avonds dat hij het nu niet meer over de explosie wil hebben. Hij heeft gelijk. Er moet gekookt worden, huiswerk gemaakt, het leven gaat door, maar voor heel veel mensen staat het hier wel even stil. Hoeveel doden en gewonden er zijn is erg onduidelijk, maar het zullen er meer zijn dan we in eerste instantie denken.

De Congolese reactie

Een gebeurtenis als dit maakt ook direct het contrast maar weer eens duidelijk. De gezondheidszorg is hier echt belabberd. De ziekenhuizen kunnen dit helemaal niet aan. Er zijn te weinig doktoren, veel te weinig medicijnen er is geen noodopvang, geen goede registratie van mensen en dus slachtoffers. De mensen gaan lopend alle ziekenhuizen af om eventueel vermiste familieleden te zoeken. Het hele centrum is dichtgetimmerd en iedereen staat letterlijk zijn eigen winkeltje te bewaken om te zorgen dat deze niet wordt leeggeplunderd. En de president? die heeft het eerste het beste vliegtuig genomen naar een van zijn vakantiehutjes. Zelfs Kabila, de president van de DRC, zat binnen 5 minuten, volgens de verhalen, in zijn helikopter op weg naar een veilig heenkomen. Ongelooflijk!

Er is ook veel angst. Veel Congolezen hebben de oorlog van 1997 nog vers in het geheugen zitten. Een oorlog die, uit het niets, op een middag begon en vele slachtoffers maakte. De samenzweringstheorien zijn dan ook niet van de lucht. Die angst maakt ze ook wat lethargisch. Ze zwelgen een beetje in zelfmedelijden en moeten echt aangezet worden om de boel aan te pakken. ik wil het absoluut niet bagatelliseren, maar dit is het gevoel waar Ties gisteren mee thuis kwam na een dag 'schouders eronder' op de brouwerij.

De noodopvang is niet professioneel, maar wel heel dichtbij. Iedereen vangt elkaar op en de initiatieven voor het verzamelen van rijst, melkpoeder, suiker en olie zijn niet van de lucht.

Vandaag, dinsdag, is iedereen weer naar school, het leven neemt zijn gang, maar de wederopbouw moet nog beginnen en dat zal zeker veel tijd in beslag nemen. Ik houd jullie op de hoogte.

Carnaval op shool

Aarrgghhh

Af en toe wordt hier je geduld zo danig op de proef gesteld. Ik zat net heerlijk mijn blog te schrijven, stopt de elektriciteit ermee. Nou hebben we een generator voor dit soort euvels, maar dan moet deze wel op tijd worden aangezet. Nou hebben we op vrijdag guardien Alfonse. Een hele beste kerel die zijn werk zeer serieus neemt. Als er hier iemand het terrein op komt dan wordt diegene onderworpen aan een soort kruisverhoor. Alfonse vraagt dan ook graag even naar een identiteitskaart en noteert alles in het grote boek. Hij maakt nog net geen kopietjes omdat dat simpelweg niet kan, maar anders... Zoals ik al zei is Alfonse een zeer beste kerel, maar als het er op aankomt, de generator aanzetten, dan laat hij verstek gaan. Zit hij net met zijn hoofd tussen mijn tomatenplanten want daar is hij zeer van onder de indruk. Nou goed dus ik zat midden in mijn blog en toen...bam...zwart scherm. alles weg! Dus begin ik weer opnieuw. En daar moet ik mezelf dan ook weer even moed voor inspreken want het uploaden van een foto bijvoorbeeld duurt eindeloos. Je kan in de tussentijd rustig 3 kopjes koffie drinken en twee keer uitgebreid douchen. Dat heb ik dus gedaan en hier komt ie.

Carnaval

In een land hier ver vandaag....vieren ze ook carnaval. Vanmorgen togen Pieter en Gaius als twee piraten naar school. Een beetje schmink maakt de feestvreugde nog hoger dus daartoe ook een poging gedaan. Bij Pieter is dat nogal een uitdaging, maar ik ben gekomen tot een baard en twee rode strepen omdat, zoals Splinther zegt, een piraat nou eenmaal altijd net uit een vechtpartijtje komt. Gaius vond de schmink wel mooi, maar hoe lang hij dat pak gaat aanhouden...

Splinther en Soete hebben ook carnaval op school, maar zij hadden eerder deze week hun pakken al meegenomen. Bij een feestje hoort ook wat te eten en zeker hier in Congo is dat erg belangrijk dus togen Splinther en Soete allebei met een bord vol crêpes naar school. Gistermiddag heeft Leontien ruim 50 overheerlijke crêpes staan bakken. Voor het recept van deze crêpes kijk op www.ikkookjamie.blogspot.com

Vanmiddag begint de voorjaarsvakantie. Groot feest want we gaan morgen skiën in Meribel. Heerlijk twee weken naar de geciviliseerde wereld. Als je het begin hebt gelezen dan begrijp je dat ik daar af en toe heel erg naar uit kan kijken. Ook de kou daar is voor mij een lekker vooruitzicht. Dikke trui aan en voetjes bij de kachel. Maar eerst nog wat dingen regelen. Pieter en Gaius blijven hier en gaan logeren bij een bevriend gezin. een hele lieve geste van hen, maar we geven onze Nounou (oppas) mee dus dat maakt het allemaal wat makkelijker. Dat geregel zit 'm erin dat iedereen (Nederlandse consul, baas van Ties, arts) op de hoogte moet worden gesteld van ons vertrek zodat onze kinderen te traceren zijn en geëvacueerd kunnen worden mocht hier de pleures uitbreken. Als ik dit schrijf denk ik waar beginnen we aan, maar het vooruitzicht van twee weken skiën met alleen S&S weegt toch zwaarder dan mijn angst dat hier de boel op z'n kop komt te staan. Ties gaat een week en ik blijf dan nog een weekje met Splinther, Soete en Mama.

tot over twee weken als we, hopelijk allemaal heelhuids, weer terug zijn in een als altijd rustig Brazzaville.

Tropische regenbui

Ondanks dat het momenteel het petite saison seche is valt er toch af en toe een goeie tropische regenbui. De lucht trekt dicht in een mum van tijd, er waait voor even een heerlijke koele wind en dan klettert het uit de hemel. Zo hard dat je echt binnen een minuut helemaal nat bent. Voor de kinderen is het bijna een feest. Niets leukers dan op de trampoline tijdens zo regenbui. Voor Pieter is het helemaal walhalla want overal ontstaan grote plassen waar hij lekker doorheen kan stampen. Prima, regenlaarzen aan en naar buiten! Gaius blijft liever droog en bekijkt vanaf het terras het spektakel. Zo snel als een regenbui ontstaat zo snel is ie ook weer weg. De zon breekt weer door en je kan lekker opdrogen in de zon. Over ongeveer een maand begint het grande saison de pluie en dan zijn deze buien aan de orde van de dag. Ze duren dan ook wat langer en spoelen halve straten weg. Deze wegen worden in het droge seizoen allemaal weer provisorisch hersteld om vervolgens in het volgende saison de pluie weer weg te spoelen. Ja, de Congolees weet wel hoe hij zichzelf bezig moet houden. Soms is het zo frusterend hoe hier alles met lijm en elastieken bij elkaar wordt gehouden. Doe het nou een keer goed dan kom je wellicht een stapje verder. Maar dat is mijn Europese mentaliteit en die moet ik echt af en toe loslaten want anders wordt je hier gillend gek.

We hebben onlangs een werkbank laten maken voor in de keuken. Ze hebben hier prachtig hardhout waar je de mooiste dingen van kan laten maken. Maar zoals we allemaal wel weten; hout werkt! Dus... moet je geen spijkers gebruiken want dan duwt de hele werkbank zich na een tropisch regenbuitje volledig uit elkaar. Dat gebeurde dus met onze mooie werkbank. De timmerman was gelukkig nog te traceren en kwam keurig terug om van Ties een lesje houtbewerking te krijgen en de nieuwe werkbank met schroeven weer netjes in elkaar te zetten.

ach, en zo hoeven we ons dus nooit te vervelen.

Het feestje van Splinther

Speurtocht door downtown Brazzaville

Zaterdag 4 februari was dan het verjaardagsfeest van Splinther. Het was een spannende dag, vooral voor Splinther. zo'n beetje om het uur was ie niet te harden van de zenuwen en vervolgens riep ie dan zelf dat we het feestje maar moesten afblazen omdat hij er echt te moe voor was. Het was ook wel een beetje spannend want op dezelfde dag, op hetzelfde tijdstip gaf een meisje uit zijn klas ook een feestje en zij had de hele klas uitgenodigd. Het begon om 3 uur en volgens goed Congolees gebruik kwam iedereen veel te laat. Om half 4 zaten we met 5 kinderen aan de taart en opeens kreeg ik toch wel heel erg te doen met Splinther. Hij vindt het af en toe al zo moeilijk hier en wat nou als al z'n nieuwe vrienden voor dat andere feestje hebben gekozen. Maar het kwam allemaal goed. Een uur nadat het eigenlijk zou beginnen waren ze er allemaal op twee na, maar daarvan wisten we dat ze niet konden. Ik haalde toch wel even opgelucht adem.

De exploration kon beginnen! De dag ervoor had ik in de buurt een speurtocht uitgezet met allemaal vragen en spelletjes tussendoor. Een groepje begon rechtsom en het andere groepje linksom. We hadden veel bekijks want de meeste feestje spelen zich binnen het hek van een huis af of er wordt een ruimte in een hotel afgehuurd waar alles voor je wordt geregeld. Het was een groot succes en de kinderen vonden het 'tres cool'. de laatste vraag bij terugkomst was hoeveel tomaten er inmiddels aan mijn planten zitten en het goede antwoord is 56!!!!!De punten konden worden geteld en de prijzen worden uitgereikt. Voor iedereen een Coca Cola rugzak, sleutelhanger en broche. Goeie marketingmanager hebben ze hier!!

Toen volgens een ander goed Congolees gebruik werden de kinderen allemaal veel te laat weer opgehaald. Om half 7 zaten we nog steeds met een hele berg kinderen. Gelukkig wist ik dit nog van het feestje van Soete, toen kwamen de laatste ouders twee uur! na het eind van het feestje hun kind halen. Ik had dus een hele berg hotdogs klaarleggen mocht dit euvel zich weer voordoen en de hele berg is opgegaan. Maar Splinther was helemaal gelukkig en verzuchte: 'mama, het was echt zo leuk, moet ik nou echt weer een heel jaar wachten?' Ja lieverd, vaker dan een keer per jaar kunnen je vader en ik niet aan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd weer opgelucht adem haal als ik dit tot een goed einde breng. Het is echt heel leuk, maar een middagje twaalf van die 8-jarigen in goede banen leiden....

Splinther 8 jaar

Jarige Job

Vandaag, 3 februari, is Splinther 8 jaar geworden! Wat een grote zoon al. Gisteravond natuurlijk de kamer versierd en vanmorgen met pannen en potten de verjaardag ingeluid. Cadeautjes zijn hier moeilijk te vinden, maar gelukkig is een kinderhart snel gevuld dus we hebben Splinther helemaal blij gemaakt met een 'transformer' van hoogwaardig Chinees plastic en een voetbal. Er was ook een pakket van Owa gearriveerd en dat was nog wel de grootste verrassing. Er zat een mooi geruit overhemd in. Splinther heeft namelijk ook de mode ontdekt en zijn ultieme outfit is een t-shirt met opdruk en daaroverheen een geruit overhemd. Dit overhemd moet je dan wel open dragen! Verder een korte broek, het liefst ook in een ruit print, en dan, zoals hij zelf zegt: "zie ik er ook eens leuk uit mama". Het overhemd van Owa wacht op vanavond als we uit eten gaan. dat is namelijk ook een nieuwe hit van Splinther en Soete. Als er iets te vieren valt dan gaan we uit eten, Fanta drinken en pizza eten. Wel heel gezellig! Morgen is het kinderfeest. 12 kinderen komen er waarvan het merendeel meisjes. Splinther wil een speurtocht dus die ga ik straks uitzetten. Eens kijken wat ik voor leuke opdrachten kan bedenken hier in en om het huis. Ik kan ze laten uitzoeken wat de coiffeur hier op de hoek kost al weet ik niet of ze dan een eenduidig antwoord krijgen. Zal er waarschijnlijk aan liggen wie het vraagt. Op de foto staat Splinther met zijn traktatie. Stokjes met kaas, worst en vruchtjes en natuurlijk een Hollands vlaggetje. Als je de enige Nederlander bent op de hele school (behalve dan je eigen zus) dan mag je dat best een beetje benadrukken, niet? zondag volgt een verslag van het kinderfeest van morgen. Als ik er dan niet helemaal aflig.

Nieuwe huisgenoot

Sammie

Mag ik jullie voorstellen aan onze jongste telg; Sammie!!

Ik had echt nooit gedacht dat wij nog eens een poes in huis zouden krijgen, maar een familie in deep dark Africa maakt soms rare sprongen. Ergens in een van de expatgezinnen was een nest jonge poezen. Deze werden op een goede dag op het schoolplein aangeboden. Met het laatste poesje kwamen ze bij ons, maar omdat ik niet zoveel van poezen weet en ook niet hun allergrootste fan ben zei ik de kinderen dat ik eerst met papa wilde overleggen. Maar voor overleg was helaas geen tijd want het poesje had 5 minuten later een nieuwe eigenaar. De kinderen waren zwaar teleurgesteld en konden echt nergens anders meer over praten. Ik vond het zo zielig dat ik ze beloofde dat de eerstvolgende poes voor ons was. Deze kwam sneller dan gedacht. Gisteravond belde een moeder van een van de jonge poesjes en vertelde dat een van haar dochters allergisch is en het poesje dus een ander onderkomen moet zoeken. we zijn Sammie direct gaan halen en ziehier.....

Vooral Splinther heeft er een nieuwe vriend bij. Hij loopt de hele dag met die poes rond en zegt als ie piept: 'mama, ik maak me een beetje zorgen om Sammie'. Soete vindt het minder leuk want ze is eigenlijk een beetje bang. Zodra de poes haar kant op komt rent ze weg of springt op de bank. Gaius pakt hem het liefst aan een poot vast en slingert hem dan over zijn nek. te melig om te zien. Pieter toont weinig interesse in de poes, maar de poes wel in Pieter. Pieter loopt de hele dag met allerhande touwtjes en andere dingen te rammelen en dat vindt de poes erg interessant. Heb net voor een godsvermogen brokjes en blikken gekocht. Alles is hier duur dus kattenvoer ook, maar het mag de pret niet drukken. Het is heel gezellig dus wat wil je nog meer.

Ochtend

's Ochtends om half 7 begint hier de dag. Ik vind dat behoorlijk vroeg, maar goed het is niet anders. Splinther is vaak al op en loopt een beetje wazig rond of zit tegen alle regels in naar de pit te kijken. De kleine mannen krijgen eerst een heerlijke fles pap, maar zoals je ziet moeten ze nog even wakker worden voordat hieraan begonnen wordt. Omdat Pieter sinds vorige week ook naar de crèche gaat is het 's ochtends een behoorlijk race tegen de klok. Eerst ontbijten met z'n allen en dan allemaal aankleden. 4 broodtrommels, flessen water en fruit klaar maken. rennen, vliegen, hollen, allemaal klaar... In de auto en dan zwaai ik ze heel vrolijk uit want zodra de karavaan is vertrokken heb ik twee uur!! rust in huis. Dan is er even helemaal niemand en dat vind ik toch lekker...

Mijn nieuwe hobby's

De tuin

Een van mijn nieuwste hobby's hier is de tuin. Ik wist echt niet dat ik dat leuk zou vinden want ik heb gewoon nooit een tuin gehad. Ja een postzegel in Amsterdam, maar daar stond een tafel, een boompje en een bak met kruiden die ik gewoon zo kant en klaar had gekocht. Hier is de tuin aanzienlijk groter en dus zijn er legio mogelijkheden. Vanuit Nederland had ik een tas vol met zaadjes meegenomen en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Potten vol met zaadjes heb ik en dat ontkiemen in zo'n potje is niet zo'n probleem, maar dan...Er is al menig plantje verbrand hier, maar de eerste tomaat zit nu aan de plant. Ben echt helemaal gelukkig. straks eet ik een boterham met een eigen geplante tomaat! Je moet wel een beetje geduld hebben voor deze hobby en dat is helaas niet mijn sterkste kant. Ik kijk die zaadjes echt hun potjes uit. Daarbij is het klimaat hier ook helemaal anders dus dat prachtige naslagwerk dat ik mezelf cadeau heb gedaan helpt mij niet altijd bij het onderhoud. Gelukkig heeft zo'n beetje elke Congolees wel een eigen groentetuintje dus ik krijg veel hulp van onze huishoudster en de guards. De guards zitten hier de hele dag op hun stoel want er gebeurt werkelijk helemaal niets dus om de tijd een beetje te doden helpen zij mij graag in de tuin. Beetje met de tuinslag door de tuin sloffen. Met Pieter achter hen aan want zodra hij water ziet is ie niet meer te houden. Verder staan er in de tuin de prachtigste bloemen. We, de tuinman, hebben net weer 50 nieuwe planten geplant dus het wordt steeds fleuriger. Om het geheel een beetje te vervolmaken ben ik ook een composthoop gestart. Beetje compost activator (gekocht in Zuid Afrika) erover en een kind kan de was doen. Nu ben ik geduldig aan het wachten op de komkommers, pompoenen en broccoli.

Mijn lavendel mislukt steeds. begrijp er niets van in dit klimaat. iemand nog tips?

Tamtam en Afrikaanse dans

Voor diegenen die mijn eerste verhalen uit Congo hebben gelezen zal het wellicht verrassend zijn dat ik nu toch aan dit soort hobby's begonnen ben. Het is hier best lekker voor drie jaar, maar er is werkelijk geen r##t te doen. Het enige is de tennisclub waar iedereen een beetje vertoefd dus je zal je plezier echt in dit soort 'workshops' moeten zoeken. Nou ben ik daar momenteel helemaal tevreden mee want zowel de tamtam lessen als de Afrikaanse dans (waar ik net twee keer ben geweest) bevallen erg goed. Tamtam (zo'n Afrikaanse trommel) spelen we iedere vrijdagmorgen met 4 dames en een leraar. Zeker als de leraar ook een beetje meedoet klinkt het echt vrij aardig. De andere dames doen het al enige tijd en hebben zelfs al een keertje opgetreden in de echt Congolees kroegje. Je begrijpt; daar ga ik ook voor he? Moet hier toch wel een beetje een indruk achterlaten. Op vrijdagmiddag doe ik Afrikaanse dans en dat is echt topsport. Je wordt echt heel moe van de hele tijd met de heupen en je schouders zwaaien zonder dat de rest van je lichaam meeblubbert. Het zweet gutst van mijn hoofd. Het zijn voornamelijk vrouwen, maar vorige week hadden twee vrouwen hun man meegenomen. Dat was echt hilarisch. Europese vrouwen vallen qua ritme in het niet bij de Afrikaanse vrouwen, maar mannen... Ga toch kijken of ik Ties een keer zover kan krijgen. Vrees van niet, maar mocht het zo zijn dan laat ik het jullie zeker weten.

Verder ga ik nog steeds drie ochtenden naar Franse les. Ik kan me echt vrij aardig redden, maar het frusteert me mateloos dat ik in een gesprek toch nog veel mis (meestal de kern) waardoor ik op school vaak een beetje knikkend sta te luisteren. En daarbij spreken alle fransen van onze leeftijd heel slecht tot geen Engels. Echt ongelooflijk. Last but not least ben ik de chauffeur van mijn kinderen, maar what's new voor iedereen die buiten de stad woont.

Ziek en zindelijk

Pieter

Pieter is inmiddels ruim vier en dus hebben we bedacht dat we misschien wat aan zindelijkheidstraining kunnen gaan doen. Het zal wel een meerjarenproject worden, maar goed we hebben de tijd. Pieter vindt het zelf in elk geval erg leuk om op de wc te zitten en begint onmiddellijk liedjes te neuriën. Hij kan er zo tien minuten opzitten en heeft zelfs al meerdere malen 'pipi' en 'kaka' gedaan. Het gejuich van de hele familie nadien vindt hij geloof ik nog het allermooist. Nu maar hopen dat hij in zijn koppetje ergens een linkje gaat leggen...

Het gejuich staat Gaius ook wel aan dus hij doet ook pogingen. Voor hem hebben we een potje, maar daar wil hij niet op zitten, maar boven staan. Hij heeft natuurlijk wat voorbeelden en is momenteel in de fase dat hij letterlijk alles kopieert. Dus ook staand boven de pot. Hij staat dus boven dat potje, richt er een beetje in, doet vervolgens niets en zegt: 'klaar', wachtend op luid gejuich. Maar daar is toch iets meer voor nodig.

Soete

Soete heeft Malaria. Jeetje mina... was wel even schrikken, maar met medicijnen was het gelukkig snel weer onder controle. Ze had er ook nog een luchtweginfectie bij dus er stond een hele batterij aan pillen op het aanrecht. Ze vond het verschrikkelijk om ze in te nemen dus dat was drie keer per dag een helse strijd. De hele familie keek toe terwijl zij alle pillen en drankjes innam en dat maakte het allemaal niet beter dus had ze bedacht dat ze het helemaal alleen wilde doen. Leek me een goed plan, maar toch voelde ik na de eerste keer een beetje nattigheid want opeens zaten die pillen er wel heel snel in. De volgende keer keek ik dus stiekem even om een hoekje en wat deed die linke loetje... ze gooide de pillen in de prullenbak! Ooohhhh

Maar goed, de rest van de pillen is er weer ingegaan en het grootste leed is weer geleden.

Het vervelendst van alles vind ik dat die discussie over de Malarone weer oplaait. We slikken iedere dag braaf onze anti-malaria pillen en nu heeft Soete toch Malaria gekregen. Ook de dokter hier vindt dat we moeten stoppen met die pillen omdat je zo volgens hem geen anti-stoffen opbouwt. Hij zegt dat je lichaam een eigen afweersysteem moet opbouwen om zo minder vatbaar te zijn voor Malaria. De meeste (bijna allemaal) expats hier slikken geen pillen, maar in Nederland (Heineken dokter, Havenziekenhuis) zijn ze allemaal erg pro. Iedereen heeft zo zijn eigen redenen en een eenduidig antwoord krijg je niet. Wie oh wie geeft mij het verlossende antwoord...

Zuid Afrika

Relaxen

In de Kerstvakantie zijn we twee weken naar Zuid Afrika geweest. Dat was echt een heerlijke vakantie. Pieter hadden we thuisgelaten en dat gaf toch wel een heel andere dimensie aan de vakantie. Ondanks dat het me aan het hart ging hem achter te laten was het zo heerlijk zorgeloos en konden we even twee weken als een 'normaal' gezin functioneren. We hebben veel met de familie van Ties opgetrokken. Er was daar net een nieuw neefje geboren dus die hebben we natuurlijk ook bewonderd. zie de eerste foto. Verder zijn we naar het strand geweest. Aan het strand bij Muizenberg hebben Ties en Splinther de hele middag gebougieboard. Geen idee hoe je dat schrijft, maar dat is op zo'n plankje je mee laten nemen door de golven. Splinther vond het echt geweldig. Op een goed moment moest wel iedereen even het water verlaten want er was een haai gesignaleerd. Dit werd gemeld door een mannetje met een vlag en een fluitje die langs de zee liep. Ties heeft zich daarna direct een plankje cadeau gedaan om het ook in Point Noire te gaan proberen. Alleen zijn de golven daar wel aanzienlijk hoger dan in Muizenberg. We logeerden in het huis van een nichtje van Ties. Zij zat met haar gezin in hun vakantiehuis in Simonstown. Bij Simonstown heb je een strandje, Boulders Beach, waar allemaal kleine pinguïns rondlopen. Gaius heeft zijn uiterste best gedaan, maar er helaas geen kunnen vangen.

Gaius 2 jaar!

op 23 december, in Kaapstad, werd Gaius 2 jaar. Hij is nog net te jong om echt te begrijpen wat dat inhoud, maar taart en cadeaus zijn altijd leuk. Hij heeft een houten garage gekregen en dat is aan Gaius wel besteed. Als enige in het gezin loopt hij de hele dag met autootjes rond. Overal gaan ze mee naartoe, naar het strand, naar bed en in bad. Ik begrijp wel waar het vandaan komt, maar in elk geval niet van zijn vader.

Bij oom Paul in de tuin hebben we heerlijk taart gegeten in aanwezig van de hele familie want na het taart eten was daar het Kerstboom versieren ritueel. Oom Paul had de boom klaargezet en alle dozen met versiering en vervolgens mocht iedereen doen en laten wat ie wilde. Het werd een kleurige, volle boom! 's Middags hebben we nog wat kerstcadeaus gekocht voor iedereen. Dat was een iets minder groot succes. We togen met z'n vijven naar een grote shoppingmall (in sommige opzichten is Zuid Afrika net Amerika, big, bigger, biggest) en hebben daar onder voortdurend rustig in- en uitademen voor iedereen iets gevonden. Het leek de Kalverstraat wel vlak voor Kerst. Wil je ook liever niet zijn. 's avond het hoofdgerecht voor het Kerstdiner voorbereid. Dit hadden Oom Paul en Ties samen bedacht dus terwijl Ties een filmpje keek heb ik geprobeerd iets lekkers te maken. Maar eerlijk is eerlijk, ik blijf het altijd leuk vinden om een beetje in de pannen te roeren en het is met succes ontvangen dus...

Mocht iemand zich afvragen wat er met Soete's haar is gebeurd. Ze heeft de schaar ter hand genomen en heeft zichzelf een soort 'Oerend hard' kapsel aangemeten. Kort van voren, lang van achteren. Ze kan zo naar de TT in Assen!

Kerstmis

Overdag eerst naar het strand. warm, stralende zon. Beetje in het zand spelen. Dat kerstgevoel moet je er wel echt zelf bij denken want als je normaal Kerst gewoon in Nederland viert.

Kerstavond hebben we met de hele familie gegeten bij Oom Paul. Eerst een gezellige borrel op het terras. Daarna lagen er voor de kinderen een heleboel cadeautjes onder de boom. De kindjes aten buiten Spagetti Bolognese en daarna een heerlijk diner voor ons. Het was heel warm en gezellig. Heerlijke Zuidafrikaanse wijn en lekker eten...Oh. De volgende dag op eerste Kerstdag lekker bij het huis rondgehangen. 's middags zijn we naar Camps Bay gegaan. Dat ligt aan de westkant van Kaapstad dus daar heb je een mooie zonsondergang met heel veel wind. 's avonds vroeg in bed om ons fysiek voor te bereiden op Patatsfontein. Morgen gaan we wilde beesten kijken.

Patatsfontein

Dit was wel een echt hoogtepunt van de vakantie. Patatsfontein is een buitenhuisje van de oom en tante van Ties en ligt midden in de Kleine Karoo. Dit is ongeveer 4 uur rijden van Kaapstad. Zij hebben het huisje ruim twintig jaar geleden gekocht. Toen was het nog geen gamepark en konden ze door het hele gebied lopen. Later is er letterlijk om hun huis een gamepark gemaakt. Dit wel met toestemming van hen. Er is een groot hek om hun huis gezet en buiten dat hek begint het gamepark. We gingen er naartoe met de tante van Ties, een neef van Ties met twee zoontjes en Pia, de dochter van een nichtje van Ties. Het is er werkelijk prachtig. Het huisje heeft geen elektriciteit dus 's avonds zit je met kaarsen en olielampen buiten en is er om je heen helemaal niets! Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n mooie sterrenhemel gezien. De baboons lopen om je huis en met een beetje geluk komt er zelfs een olifant bij je langs. De tante van Ties heeft een grote open landrover en daar scheurt ze mee over het terrein. Ze rijdt flink door en Splinther en Soete noemden haar dan ook 'scheuroma'. 's ochtends vroeg en aan het einde van de dag deden we onze gamedrives en dat was super spannend en geweldig met de kinderen. We hebben op een goed moment wel een half uur op 10 meter afstand van een stel olifanten gestaan. Ze waren heerlijk aan het eten. De kinderen hielden letterlijk hun adem in. Verder veel bokjes, girafen, aapjes en neushoorns gezien. Ties heeft 'ochtends heel vroeg samen met zijn neef nog drie witte leeuwen gezien, maar toen wij later teruggingen om ze met de kinderen te bekijken waren ze helaas weg. Het waren drie geweldige dagen.

Het was echt een heerlijke vakantie. Nu weer terug in good old Congo en dat is wel weer even wennen.

School

De eerste schooldag van Splinther en Soete

Vandaag, maandag 4 april, is de eerste schooldag van Splinther en Soete. Om half 7 staan we allemaal op want om kwart voor 8 begint de school. Splinther voelt de bui al hangen en heeft geen zin om op te staan. Na wat aandringen zit hij toch aan het ontbijt en om 5 voor half 8 gaan we met z’n allen naar school. Soete heeft er veel zin in en zit direct op een stoel met een gezicht van: ‘ik ga vandaag Frans leren’. Soete heeft volgens mij ook een hele lieve juf waar je je snel bij op je gemak voelt. Bij Splinther gaat het ietwat anders. Hij wordt achter in de klas gezet en kijkt rond met een gezicht van: ‘wanneer kan ik weer naar huis’.

De schoolfotograaf is er en ze gaan dus direct op de klassenfoto. Dat is dan wel weer leuk van nieuw zijn; iedereen wil naast Splinther en Soete staan. Iedereen is hier veel fysieker en dus de jongens ook. Er hangen de hele tijd twee jongens om Splinther heen die zijn hand vasthouden of een arm om hem heen slaan en daar moet onze Hollandse Splinther toch echt even aan wennen. Hij kijkt de hele tijd een beetje onbeholpen naar mij. Op een goed moment moeten we toch echt weg en ik verlaat met een grote brok in mijn keel het schoolplein.

Terwijl de kinderen op school zitten heb ik mijn eerste koffie met expat vrouwen. Ook een hele ervaring. Als ik wil kan ik vanaf nu elke dag druk zijn met Afrikaans trommelen, meditatie, bridgen en allerhande andere leuke bezigheden. Deze heb ik nog een beetje op een afstand weten te houden. Ik kwam hier toch ook om van de kinderen te genieten en een beetje rust te hebben. Waarschijnlijk zit ik over een half jaar achter een snelcursus bridgen op internet omdat ik toch ook graag iets voor mezelf wil doen. Ik laat het jullie weten.

Om 13.00 uur de kinderen van school gehaald en het viel me niet tegen. Soete vindt het echt best leuk al begrijpt ze er niets van. Mama, we hebben wel drie keer in de kring gezeten. “Oh, en waar hebben jullie het over gehad?” Soete: “geen idee”. Splinther is wat minder enthousiast. Zij juf is nogal streng en volgens hem heeft iedereen die ochtend in de hoek gestaan behalve hij. Dat komt dan denk ik nog wel. Verder heeft hij gelezen, schooltelevisie gekeken en toneel gespeeld, maar waar dat allemaal over ging. “ geen idee” Het enige wat Splinther heeft meegekregen is dat de juf iets over planeten heeft verteld. Hij heeft het woord planete opgevangen en de juf deed iets met een appel en een meloen en ze draaiden om elkaar heen. Toch iets geleerd.

Het begin

De eerste avonturen van de Familie in Congo

De heenreis

Woensdag 30 maart om 4 uur ‘s ochtends gaat de wekker. Ons avontuur in Congo gaat beginnen. Om 5 uur zitten we allemaal, met 18 tassen en 2 kinderbedjes, in de taxibus. Mama en Mirjam gaan met ons mee en zo rijden we in kleine colonne naar Schiphol. We zijn ruim op tijd, alles gaat lekker voorspoedig. Totdat we bij de KLM incheckbalie arriveren. Daar zit helaas niet onze grote vriendin Trude Beemster (ter info; een Gooise KLM stewardess op leeftijd die ons zoheerlijk heeft opgevangen nadat we van de vlucht waren verstoten op weg naar St Maarten) maar een veel jongere, hoogblonde troela die duidelijk met het verkeerde been uit bed is gestapt. Allereerst kloppen de tickets niet, maar dat is snel verholpen. Vervolgens zijn enkele tassen ietwat te zwaar en van dingen een beetje door de vingers zien omdat je voor drie jaar naar Afrika gaat verhuizen met 4 kinderen, daar heeft onze vriendelijke vriendin nog nooit van gehoord.

Gelukkig zit er naast haar een wat vriendelijker exemplaar en zo halen we nog net onze vlucht. Geen emotioneel afscheid van mama en Mir bij de douane, geen lekkere creametjes en andere onmisbare spullen voor Hanna, maar rennen voor je leven om de vlucht naar Parijs te halen. In Parijs nog even doorrennen vanwege een vrij krappe aansluiting, maar goed, dan zit je ook heerlijk met z’n zessen in de Businessclass op weg naar Brazzaville. Dat heerlijk genieten is helaas van korte duur want met 4 van die relmuizen tussen allemaal stuurs kijkende zakenlieden, maakt het ontspannen genieten niet bepaald makkelijk. Splinther en Soete hebben gelukkig wel erg genoten. Menigmaal hoorde ik ze tegen elkaar zeggen; “wat een luxe vliegtuig he!” Dat deze luxe waarschijnlijk van eenmalige aard is heb ik maar achterwege gelaten. Na een voor ons vrij barre, maar verder goede vlucht arriveren we om half 6 plaatselijke tijd (het is daar 1 uur vroeger) in Brazzaville. Daar staat iemand van de brouwerij ons op te wachten die duidelijk wat in de melk te brokkelen heeft(na 5 dagen al blijkt dat dit de enige manier is om uberhaupt ook maar een deur te openen; ‘iets in de melk te brokkelen hebben’) bij de douane, want in no time staat we buiten. Met onze 18 koffers en 2 kinderbedjes!!

Ons tijdelijke huis ligt vlak bij het vliegveld en 10 minuten later zitten we, tussen onze 18 tassen en 2 kinderbedjes, een beetje wezenloos om ons heen te kijken. Hier zijn we dan! Hier begint het dan! Hier gaan we dan!

De eerste dagen in Brazzaville

Donderdag gaat Ties ’s ochtends gewoon naar zijn werk! “Dat wist je toch!!” En dus zit ik met 4 kinderen tussen inmiddels 16 tassen. “Mam, wat gaan we doen? Is hier ook een zwembad? Ik heb het zo warm?”

Adem in, adem uit! Alle begin is moeilijk.

Gelukkig is daar wel onze Leontien, la femme de menage, en nu ook even reddende engel. Zij weet waar je bananen, brood en andere eerste levensbehoeften kunt krijgen en zo komen we de ochtend prima door. ’s Middags met Splinther en Soete naar de Casino, je weet wel die ze in Frankrijk ook hebben, maar dan anders…

Splinther: “ mama, het ruikt hier zo gek, niet zoals bij de Albert Heijn”.

’s Avonds zitten we met z’n allen om 6 uur aan de dis en eten Spagetti Bolognese

Vrijdag met Splinther en Soete lekker zwemmen bij een hotel terwijl de kleine mannen in hun bedjes liggen en Leontien de wacht houdt.Verder nog een poging gedaan om van die 16 koffers af te komen, maar dat is nog best een klus.

Zaterdag met Leontien en Soete boodschappen doen. Leontien wijst me de goede slager, de markt voor groente en fruit, de farmacie voor tabletten om je water te ontsmetten, maar bovenal leert ze me de goede prijs te betalen. Het gaat hier allemaal al met duizenden tegelijk en voor je het weet ben je op een warme zaterdagmiddag 100.000 cfa armer. (omgerekend circa 150 euro) Het is dan wel Afrika, maar zeker niet goedkoper dan in Nederland. Na de boodschappen gaan we met z’n allen naar de tennisclub. De enige club die Brazzaville rijk is en je moet dus ook zorgen dat je daar lid wordt. Dit gaat echter niet zomaar. Handtekeningen verzamelen, lobbyen, ballotage. En ik dacht dat we daar vanaf waren. Maar goed, voor een astronomisch bedrag mogen we voor een maand lid worden en krijgen zo dus nog even de tijd om die handtekeningen te regelen.

De kinderen genieten en leven in een soort van vakantieroes. Dat ze maandag voor het eerst naar de Franse school gaan, daar denken we nog even niet aan.

Zondag is een echte feestdag. Vroeg in de ochtend rijden we richting het noorden waar we even buiten Brazzaville met een pirok (letterlijk een uitgeholde boomstam) naar een zandbank in de rivier worden gebracht. In die uitgeholde boomstam staan plastic stoeltjes achter elkaar en daarin ligt een zwemvest. Dit zwemvest is zo groot dat er een hele familie in past en alle ritsen zijn kapot, maar dat mag de pret niet drukken. We hangen de hele dag onder een rieten dakje, zwemmen in de rivier en eten bladeren van de maniok. Klinkt heel idyllisch, maar geef mijn blaadje maar aan fikkie. ’s Avonds liggen we allemaal uitgeput en verbrand, maar tevreden in ons bedje